Meloni, voormalig extreem-rechts activist, gaat naar het kabinet van de Italiaanse premier

In haar tienerjaren sloop Giorgia Meloni in het holst van de nacht naar buiten om haar buurt in Rome te helpen beplakken met extreem-rechtse affiches, en speelde met linkse vijanden een kat-en-muisspel dat gemakkelijk gewelddadig kon worden.

Spoel 30 jaar vooruit en Meloni heeft geen clandestiene missies meer nodig om haar boodschap uit te dragen. In plaats daarvan siert haar beeltenis overal in het land reclameborden in de aanloop naar de verkiezingen op 25 september, die haar tot de eerste vrouwelijke premier van Italië zouden kunnen kronen.

"Het is een ongelooflijke reis geweest, maar als ik de verkiezingen win, dan is dat niet het einde, het is eigenlijk pas het begin," vertelde Meloni vorige week aan Reuters vanuit haar parlementaire kantoor dat uitkijkt over het historische centrum van Rome.

De snelle opkomst van Meloni's fortuin is nauw verbonden met de transformatie van haar eigen partij, de Broeders van Italië, die uit de schaduw is getreden en zich in de hoofdstroom heeft begeven, zonder ooit haar post-fascistische wortels volledig te verloochenen.

Opiniepeilers voorspellen dat de groep de grootste partij van Italië zal worden, met 25% van de stemmen tegen slechts 4,3% bij de verkiezingen van 2018, en dat zij de ooit dominante bondgenoten - Matteo Salvini's Liga en Silvio Berlusconi's Forza Italia - achter zich zal laten.

Zowel vrienden als critici zeggen dat de sterke stijging van de steun grotendeels te danken is aan de stalen vastberadenheid van de 45-jarige Meloni, die op haar 21e haar eerste lokale verkiezingen won en de jongste minister van Italië ooit werd toen zij op 31-jarige leeftijd de portefeuille jeugd kreeg in de regering van Berlusconi van 2008.

Haar opgang is vooral opmerkelijk gezien haar nederige achtergrond in een land waar familiebanden vaak belangrijker zijn dan verdienste.

Zij werd opgevoed door een alleenstaande moeder in een volkswijk van de Italiaanse hoofdstad nadat haar vader hen na haar geboorte in de steek had gelaten, en heeft geen enkele poging gedaan om haar sterke Romeinse accent kwijt te raken.

In haar autobiografie uit 2021, "Ik ben Giorgia", zegt Meloni dat zij op 15-jarige leeftijd een nieuwe familie vond, toen zij zich aansloot bij een plaatselijke jeugdafdeling van de Italiaanse Sociale Beweging (MSI), die in 1946 was opgericht door aanhangers van de fascistische dictator Benito Mussolini.

Hardwerkend en pittig, trok zij al snel de aandacht van partijactivist Fabio Rampelli, die cursussen organiseerde om wat hij hoopte een nieuwe generatie van conservatieve politici te worden, op te leiden.

"Mijn idee was een rechtse regering voor te stellen, die niets te maken had met het (fascisme van de) jaren dertig," zei Rampelli, die plaatsvervangend hoofd van de Broeders van Italië in het parlement is.

"Meloni was blond, blauwogig, tenger, gemakkelijk in de omgang en geestig. Zij was ook zeer concreet en niet ideologisch. Alle eigenschappen die wij nodig hadden om Italiaans rechts naar een hoger niveau te tillen," zei hij.

VLAMMEN EN ENGELEN

De MSI werd in het midden van de jaren negentig in een nieuw orgaan onder de naam Nationale Alliantie (AN) ondergebracht, voordat het fuseerde met een mainstream conservatieve groepering die door ex-premier Berlusconi was opgericht.

In haar grootste politieke gok verlieten Meloni en een contingent AN-veteranen Berlusconi in 2012 en waren medeoprichters van Broeders van Italië, genoemd naar de beginregels van het volkslied.

De partij handhaaft het oude vlamsymbool van de oorspronkelijke MSI-groep en Italiaanse media publiceren af en toe foto's waarop fascistische memorabilia te zien zijn in de kantoren van sommige regionale politici van Broeders van Italië.

Dergelijke relikwieën sieren het kantoor van Meloni niet. In plaats daarvan staan er talrijke engelenbeeldjes, kiekjes van haar 5-jarige dochter, schaakspelen, een foto van Paus Johannes Paulus met Moeder Teresa, en potten met gekleurde stiften die zij gebruikt om nauwgezet aantekeningen te maken.

Zelf wijst zij elke suggestie van de hand dat haar partij nostalgisch is naar het fascistische tijdperk. Zij distantieert zich van een deze maand opgedoken video waarop zij als tiener in het Frans spreekt en Mussolini, een bondgenoot van nazi-leider Adolf Hitler in de Tweede Wereldoorlog, prijst als een "goed politicus".

"Het is duidelijk dat ik er nu anders over denk," zei zij, zonder verder uit te weiden.

Meloni vergelijkt haar partij met de Republikeinse Partij van de V.S. en de Conservatieve Partij van Groot-Brittannië. Patriottisme en traditionele familiewaarden worden verheerlijkt, terwijl politieke correctheid en mondiale elites worden verheerlijkt.

"Ja tegen het natuurlijke gezin, nee tegen de LGBT-lobby, ja tegen de seksuele identiteit, nee tegen de genderideologie, ja tegen de cultuur van het leven, nee tegen de afgrond van de dood," zei zij in een toespraak in juni voor aanhangers van de Spaanse rechtse partij Vox.

"Nee tegen het geweld van de islam, ja tegen veiliger grenzen, nee tegen massa-immigratie, ja tegen werk voor ons volk, nee tegen de grote internationale financiën," vervolgde zij, in het Spaans sprekend, haar stem verheffend tot een crescendo van woede.

"ONDERSCHAT"

Volgens opiniepeilers is het geheim van haar succes haar kennelijke weigering om compromissen te sluiten en de standvastigheid van haar berichtgeving.

Terwijl haar bondgenoten Salvini en Berlusconi vorig jaar de handen ineen sloegen met centrum-links om een eenheidsregering onder Mario Draghi te vormen, weigerde Meloni, zeggende dat de benoeming van een niet-gekozen voormalige centrale bankier ondemocratisch was.

Door dit besluit bleven de Broeders van Italië als enige grote oppositiepartij over, waardoor zij de impopulaire beslissingen die tijdens de COVID-noodtoestand genomen waren, niet hoefde te verdedigen.

Meloni heeft zich in de aanloop naar de verkiezingen voorzichtig opgesteld, haar bondgenoten aangespoord geen beloften te doen die zij niet kunnen nakomen en beloofd dat zij een veilig paar handen zal zijn bij het beheer van de kwetsbare Italiaanse overheidsfinanciën.

Zij heeft het Italiaanse establishment gerustgesteld door een sterke pro-West boodschap uit te dragen, de defensie-uitgaven te verhogen en zich ertoe te verbinden Rusland en China het hoofd te bieden.

"Het zal niet het gebruikelijke 'spaghetti en mandoline' Italië zijn dat niet komt opdagen wanneer de geschiedenis lonkt," zei Meloni.

Al dit harde praten leidt onvermijdelijk tot vergelijkingen in de Italiaanse pers tussen Meloni en de voormalige Britse premier Margaret Thatcher.

De Italiaanse leider heeft hierop ingespeeld door te zeggen dat een van haar belangrijkste inspiratiebronnen de Engelse filosoof Roger Scruton is, die het Thatcherisme in Groot-Brittannië intellectueel kracht heeft bijgezet.

Net als Thatcher zal Meloni de eerste vrouwelijke premier van haar land zijn, mocht zij volgende maand winnen. Maar dat is niet iets waar zij bij stilstaat.

Zij is tegen diversiteitsquota om de aanwezigheid van vrouwen in het parlement of in de directiekamer te vergroten, en zegt dat vrouwen door verdienste aan de top moeten komen. Zij zegt echter dat vrouw zijn in macho Italië zijn voordelen heeft.

"Als je een vrouw bent word je vaak onderschat, maar dat kan je helpen," zei zij.