Ten eerste doet de situatie van Intel sterk denken aan die van Boeing, in de zin dat we hier ook een dominante onderneming in een duopolie zien - destijds kon men zelfs spreken van een monopolie bij Intel - die haar bestaansreden verliest door een verhevigd financieel kapitalisme.

Net als de vliegtuigbouwer heeft Intel jaar na jaar dividenden uitgekeerd aan zijn aandeelhouders - zelfs ten koste van gevaarlijke schulden, in de overtuiging dat de toekomst op het verleden zou lijken - in plaats van dat geld aan innovatie en de concurrentiekracht van zijn producten te besteden.

Een dergelijke ziekelijke drang om de financiële markten te imponeren kon alleen maar uitmonden in een ramp. Helaas is dit een te vaak voorkomend gevolg in onze samenleving van continue en onmiddellijke communicatie – men verwacht altijd spektakel.

Ten tweede is het op lange termijn duidelijk het lot van bijna alle hyperkapitaalintensieve activiteiten om ten onder te gaan, zelfs wanneer ze vanuit een sterke positie lijken te opereren. Het enige tegenvoorbeeld dat ons te binnen schiet, is dat van de Canadese spoorwegmaatschappijen.

In deze kolommen benadrukten we bij de benoeming van Pat Gelsinger tot CEO de moeilijkheid die Intel zou hebben, niet om waarde te creëren voor zijn aandeelhouders, maar om geen waarde te vernietigen. Hoe kan men immers 40 miljard USD aan jaarlijkse investeringen - 25 miljard USD in vaste activa en 15 miljard USD in onderzoek en ontwikkeling - afschrijven met stagnerende verkopen en kelderende marges? De vergelijking was bijna onmogelijk.

Ten derde zijn de beroemde moats (slotgrachten) of vermeende duurzame concurrentievoordelen, die zo geprezen worden door analisten en de financiële communicatie van sommige beursgenoteerde bedrijven, in werkelijkheid altijd fragieler dan men denkt.

Vijftien of twintig jaar geleden was het moeilijk om een onaantastbaarder concurrentievoordeel voor te stellen dan dat van Intel, aangezien niemand in staat was om het bedrijf niet alleen zijn technologische knowhow, maar nog meer zijn schaalvoordelen, mogelijk gemaakt door de alomtegenwoordigheid van het beroemde "Intel Inside", te betwisten.

Zonder in enig doemdenken te vervallen, zou een dergelijk huiveringwekkend voorbeeld aandeelhouders van Visa en MasterCard tot nadenken kunnen stemmen...