Maxar Technologies heeft aangekondigd dat het een Fase A studiecontract van NASA heeft gekregen voor de missie van het Geostationaire Uitgebreide Observatiesatelliet (GeoXO) van de National Oceanic and Atmospheric Administration (NOAA). Tijdens het tien maanden durende contract zal Maxar het concept van het ruimtevaartuig ontwikkelen, de nodige technologieën uitrijpen, analyses uitvoeren over robotonderhoud en laadruimte, de potentiële prestaties, risico's, kosten en het ontwikkelingsschema helpen bepalen voor een constellatie van weerbewakingssatellieten van de volgende generatie met drie satellieten. Het beproefde 1300-klasse platform van Maxar dient als basis voor het Fase A Studiecontract van het bedrijf.

Momenteel zijn er 90 door Maxar gebouwde ruimtevaartuigen in een baan om de aarde die gebruik maken van het 1300-klasse platform. Dit platform biedt de precisie, stabiliteit, betrouwbaarheid en verzekerde operaties die NOAA voor de GeoXO-missie nodig heeft. Het GeoXO-programma zal doorgaan met aardobservaties vanuit een geostationaire baan, waarbij vitale informatie zal worden verstrekt om belangrijke milieu-uitdagingen in de Verenigde Staten aan te pakken.

GeoXO zal ook gebruik maken van nieuwe mogelijkheden om opkomende klimaatproblemen aan te pakken die de veiligheid en het welzijn van elke Amerikaan bedreigen. Maxar bouwde eerder de Geostationaire Operationele Milieusatellieten (GOES) van de eerste en tweede generatie, die bekend stonden om hun hoge prestaties, lange levensduur en betrouwbaarheid. Maxar (toen Ford Aerospace) kreeg in de jaren zeventig een contract voor de bouw van een constellatie van drie satellieten en bouwde GOES-A, -B en -C voor NASA's Office of Space Science Applications.

Zij werden later omgedoopt tot GOES 1, 2 en 3. Maxar vervaardigde ook nog vijf andere weermonitoringsatellieten voor NOAA: GOES 8, 9, 10, 11 en 12, die eind jaren negentig en begin jaren 2000 gelanceerd werden.