Handelaren staan erom bekend dat ze elk woord van centrale bankiers opvolgen voor aanwijzingen over de richting van de rentetarieven.
Maar een academische studie getiteld "The Emotions of Monetary Policy" heeft ontdekt dat zelfs een verandering in gezichtsuitdrukking of toon de marktprijzen kan beïnvloeden.
Onderzoekers van de Universiteit van Giessen in Duitsland gebruikten de nieuwste technologie om de gezichtsuitdrukkingen en vocale emoties van Draghi en Lagarde te herkennen en te classificeren tijdens de persconferenties die volgen op de rentebeslissingen van de ECB.
Professor Peter Tillmann en collega's pasten vervolgens een machine-learning model toe op de transcripties van die mediaconferenties om te bepalen of de boodschap die in een bepaalde minuut werd afgegeven dovish (hintend op lagere rentes in het verschiet), hawkish (hintend op hogere rentes) of neutraal was.
Ze ontdekten dat Draghi's berichten - of ze nu dovish of hawkish waren - een grotere impact hadden op de rente op staatsobligaties, de euro en aandelen uit de eurozone als ze vergezeld gingen van een glimlach.
"Het lijkt erop dat Draghi 'doodt met vriendelijkheid' - zijn woorden hebben het bedoelde effect als ze met een vrolijk gezicht worden uitgesproken," schreven de zes onderzoekers in hun paper dat deze week werd gepubliceerd.
Lagarde daarentegen zou haar markteffect kunnen vergroten met een boze uitdrukking.
"Voor president Lagarde... meer boosheid op haar gezicht vergroot het havikistische effect op de obligatierente," aldus de studie.
Andere resultaten toonden aan dat Lagarde meer emotie toonde dan haar voorgangster, maar beiden toonden zich vaker boos naarmate de inflatie in de eurozone verder, in beide richtingen, afweek van de doelstelling van 2% van de ECB.
De auteurs hopen dat de resultaten beleidsmakers en handelaren bewuster zullen maken van het belang van non-verbale communicatie en emotionele ondertonen.
In de afgelopen jaren hebben soortgelijke onderzoeken aangetoond dat aandelen stegen wanneer de voorzitter van de Federal Reserve een positieve toon aansloeg, of dat de activaprijzen daalden wanneer hij of zij emoties uitte zoals woede, afkeer of angst.
De bevindingen zullen weerklank vinden bij financiële historici: in het begin van de 20e eeuw hadden de gouverneurs van de Bank of England naar verluidt slechts een opgetrokken wenkbrauw nodig om een bankier tijdens privégesprekken tot de orde te roepen.