Sinds de oprichting meer dan 30 jaar geleden biedt Umoja een toevluchtsoord voor vrouwen uit de Samburu-gemeenschap en daarbuiten die op de vlucht zijn voor vrouwelijke genitale verminking, huiselijk geweld of kinderhuwelijken.
"Vroeger werd ik mishandeld, maar nu voel ik me vrij", zegt de 26-jarige Christine Sitiyan, een moeder van vier kinderen die haar huwelijk vaarwel zei omdat haar man haar fysiek mishandelde.
Omdat ze de hoop in de relatie verloor, probeerde ze eerst terug te keren naar haar geboortedorp, maar het vee dat ze als bruidsschat had gebruikt om haar huwelijk veilig te stellen, was gestolen.
"Toen ik naar huis ging, werd ik gewoon teruggestuurd naar mijn man omdat mijn moeder het vee niet had om terug te geven," zei Sitiyan, die getooid was met een caleidoscoop van kralenwerk dat gewoonlijk door Samburu-vrouwen wordt gedragen. Haar enige optie was te verhuizen naar Umoja.
Drie decennia geleden voelde Rebecca Lolosoli zich gedwongen zich uit te spreken over het geweld dat zij thuis ondervond en waarvan zij getuige was tegen vrouwen in haar samenleving, die sterk door mannen wordt gedomineerd.
Toen haar pleidooi op vijandigheid werd onthaald, kwamen zij en 15 andere vrouwen samen om Umoja te vormen - wat eenheid betekent - een dorp waar mannen zijn verboden.
De vrouwen zijn nu een bloeiende, zelfvoorzienende gemeenschap van bijna 40 gezinnen en verdienen geld met de verkoop van traditioneel kralenwerk aan toeristen en van een nabijgelegen camping.
Als dorpsmatriarch heeft de tijd weinig afgedaan aan Lolosoli's vastberadenheid.
"Ik ben er erg trots op dat ik in dit dorp woon, want nu is er niemand die me stress bezorgt, en mijn man zal me hier niet mishandelen," zegt ze. "Ik leef als een moeder met kinderen die vecht voor rechten tegen vroegtijdige huwelijken en VGV."
Het dorp is niet vrij van problemen: lokale mannen stelen regelmatig hun vee. Maar Sitiyan heeft geen haast om weer een man in haar leven toe te laten.
"Ik wil niet opnieuw trouwen omdat ik een moeilijke tijd achter de rug heb, ik werd mishandeld. Ik had geen rechten en mijn kinderen mochten niet naar school", zegt ze. "Nu ben ik er trots op moeder te zijn."
