argenx SE kondigde haar plan aan om de ontwikkeling van efgartigimod tot Fase 3 bij volwassenen met de ziekte van Sjogren (SjD) voort te zetten, na de analyse van de eerste gegevens van de Fase 2 RHO-studie. Gedetailleerde resultaten zullen op een toekomstige medische bijeenkomst worden gepresenteerd. De beslissing om de klinische ontwikkeling van efgartigimod bij SjD te vervroegen werd ondersteund door de resultaten van de studie op het gebied van veiligheid, werkzaamheid en biomarkers.

Het waargenomen veiligheids- en verdraagbaarheidsprofiel was consistent met andere klinische onderzoeken. Beoordelingen van de werkzaamheid lieten een behandeleffect zien op meerdere klinische eindpunten, die ook consistent waren met biomarkergegevens. De Fase 2 RHO-studie was een gerandomiseerde, dubbelblinde, placebogecontroleerde multicenter proof of concept-studie om de veiligheid en werkzaamheid van VYVGART bij volwassenen met SjD te evalueren.

Om aan het onderzoek deel te nemen, moesten patiënten positief testen op anti-Ro autoantilichamen en een residuele speekselvloed behouden. Vierendertig patiënten werden 2:1 gerandomiseerd om ofwel efgartigimod ofwel placebo te ontvangen gedurende maximaal 24 weken. In het signaalzoekende onderzoek werden meerdere eindpunten en biomarkers geëvalueerd, waaronder het primaire eindpunt CRESS (Composite of Relevant Endpoints for Sjogren?s Syndrome).

Binnen CRESS zijn er vijf componenten: systemische ziekteactiviteit zoals gemeten door de ESSDAI (EULAR Sjogren Syndrome Activity Index), door de patiënt gerapporteerde uitkomsten zoals gemeten door de ESSPRI (EULAR Sjogren Syndrome Patient Reported Index), traan- en speekselklierfunctie en serologie. Om een CRESS responder te zijn, moesten patiënten een klinisch significant voordeel laten zien in ten minste 3 van de 5 samengestelde items. Er werden aanvullende gegevens verzameld, waaronder de clinESSDAI, STAR (Sjogren's Tool for Assessing Response), biomarkergegevens en de verandering in lymfocytaire infiltraatniveaus door middel van parotisbiopsieën. De ziekte van Sjogren (SjD) is een chronische, langzaam progressieve inflammatoire systemische auto-immuunziekte die wordt gekenmerkt door immuungemedieerde destructie van exocriene klieren.

SjD kan ernstig invaliderend zijn en een negatieve invloed hebben op de levenskwaliteit van patiënten, met als veelvoorkomende symptomen droge ogen en mond, vermoeidheid, gewrichtspunt en een verminderde cognitieve functie. Daarnaast lijdt een aanzienlijke subgroep van patiënten aan extraglandulaire systemische ziekte. Hoewel de aanwezigheid van anti-Ro en anti-LA IgG autoantilichamen als een kenmerk van de ziekte wordt beschouwd, wordt aangenomen dat de onderliggende oorzaak van SjD multifactorieel is, uitgelokt door omgevingsfactoren, wat leidt tot auto-immuniteit en chronische ontsteking.

SjD treft voornamelijk vrouwen met een verhouding van 9:1 tussen het aantal vrouwen en mannen. Gezien de heterogene aard van de ziekte kan het behandeltraject een uitdaging zijn met lange vertragingen en veel verkeerde diagnoses. Er zijn geen door de FDA goedgekeurde behandelingen voor de ziekte zelf, waardoor de huidige behandelingen zich voornamelijk richten op individuele symptoombehandeling.

Efgartigimod is een antilichaamfragment dat ontworpen is om pathogene immunoglobuline G (IgG)-antilichamen te verminderen door te binden aan de neonatale Fc-receptor en het IgG-recyclageproces te blokkeren. Efgartigimod wordt onderzocht bij verschillende auto-immuunziekten waarvan bekend is dat ze gemedieerd worden door ziekteveroorzakende IgG-antilichamen, waaronder neuromusculaire aandoeningen, bloedaandoeningen en huidblaarziekten, in zowel een intraveneuze als subcutane (SC) formulering. Efgartigimod wordt op de markt gebracht als VYVGART® voor de behandeling van gegeneraliseerde myasthenia gravis in meer dan 30 regio's wereldwijd en immuuntrombocytopenie in Japan.