Met een sneeuwstorm van politieke risico's in het vooruitzicht, lijken de financiële markten terughoudend om harde uitkomsten in twijfel te trekken - of materiële gevolgen voor de economische, fiscale of bedrijfswereld die beïnvloed zouden kunnen worden door regeringswisselingen en kiezerswisselingen.
Met het eerste televisiedebat over de Amerikaanse presidentsverkiezingen deze week, dat voor velen het startschot is voor de verkiezingsrace in november, en de Franse en Britse parlementsverkiezingen die volgende week in zicht komen, bereikt een verkiezingsjaar wereldwijd een crescendo.
Elke verkiezing heeft haar eigen binnenlandse saga en internationale beleidsimplicaties, geen enkele meer dan de Amerikaanse verkiezing.
Maar angst voor verandering is niet noodzakelijk een goede beleggingsopportuniteit wanneer u de resultaten probeert te ontleden.
Ondanks alle potentiële scherpe kantjes en spanningen in deze drie landen, zijn er maar weinig eenrichtingsweddenschappen op de macromarkten - niet in de laatste plaats omdat de dominante thema's van het beleid van de centrale banken en de door kunstmatige intelligentie geleide tech-boom zoveel zorgen doorkruisen.
Budgettaire incontinentie en schuldhoudbaarheid zijn duidelijk de meest genoemde zorgen. En de rendementen op staatsobligaties en de impliciete volatiliteitsniveaus zijn inderdaad historisch hoog - hoewel ze meestal ver onder de niveaus van de afgelopen twee jaar van inflatiepieken en rentestijgingen liggen.
Wankelende Franse obligaties en aandelen zijn deze maand het meest gevoelig gebleken voor de vervroegde verkiezingen - hoewel het nog maar de vraag is in hoeverre dat komt door de verrassing en niet zozeer door de waarschijnlijke uitslag. Britse aandelen zijn ook iets van hun recordhoogte verwijderd.
En toch hebben de euro en het pond nauwelijks geflankeerd op de buitenlandse beurzen - ze verzwakken slechts lichtjes naarmate de verkiezingsdata naderen.
Wall Street en wereldwijde aandelen blijven in de buurt van recordhoogtes en de VIX "angstindex" van de impliciete volatiliteit van de S&P500, evenals de hogere VIX futures tot het einde van het jaar, zijn alles behalve comateus in vergelijking met de recente beroering rond de pandemie en de nasleep ervan - of zelfs rond de laatste omstreden verkiezingen.
Een puzzel of een wachtspelletje?
Als u nog niet zeker kunt zijn van de verkiezingsuitslagen of van wat politieke winnaars daadwerkelijk zullen doen in plaats van wat ze nu beloven, dan bestaat het gevaar dat u te hard van stapel loopt in een verder relatief gunstige economische omgeving.
En terwijl de uitslag van Groot-Brittannië een uitgemaakte zaak lijkt, blijven de resultaten van Frankrijk en de VS nog onzeker.
Noch extreem rechts, noch extreem links in Frankrijk zullen naar verwachting een absolute meerderheid behalen, en zelfs als ze dat wel zouden doen, zouden ze de komende drie jaar waarschijnlijk in een rommelige "cohabitatie" met de centristelijke president Emmanuel Macron moeten leven.
De Amerikaanse president Joe Biden staat ondertussen nog steeds nek-aan-nek met uitdager Donald Trump in de race om het Witte Huis, en zelfs als Trump terugkeert, zien de meeste beleggers veel van zijn scherpere beleidskantjes afgeschuurd door de waarschijnlijke patstelling in het Congres.
SPRING HET GEWEER
De aandelenderivatenstrategen Jitesh Kumar en Vincent Cassot van Société Générale denken dat de verkiezingen - en misschien de feitelijke prestaties van eventuele nieuwe regeringen - uiteindelijk een trigger kunnen zijn om onstuimige aandelen eindelijk af te dekken.
Maar nu nog niet.
Zij denken dat dit eerder een verhaal is voor 2025 dan voor nu, niet in het minst omdat zij de politiek meer zien als een katalysator voor een verschuiving die sowieso al te laat zal komen door het achterblijvende groeimomentum en de nog steeds achterblijvende klappen van de hogere rente.
"Onze modellen wijzen op een aanzienlijke stijging van de volatiliteit, en dat over een vrij korte periode," zeiden ze tegen klanten, waarbij ze wezen op de eindejaarsperiode voor de grote verschuiving, ook al lijken de politieke risico's nu al moeilijk te negeren.
"Hoewel politieke onzekerheid zelden de bredere volatiliteitsachtergrond verandert, kan het wel fungeren als een trigger of katalysator voor een verwachte verandering in het volatiliteitsregime."
Voor valutamarkten die voornamelijk afhankelijk zijn van schommelende renteverschillen en centrale banken, is het plaatje gecompliceerder - niet in de laatste plaats omdat een al opgepompte dollar wel eens verder zou kunnen profiteren van bredere marktzenuwen, dreigende tarievenoorlogen of geopolitieke stress.
De meeste maatstaven voor de volatiliteit van valuta's zijn, net als de getemperde seismografen voor aandelen, op minder dan de helft van de niveaus die we zagen tijdens de race om de rente te verhogen en tijdens de obligatieschok in het VK van eind 2022.
Ze zijn de laatste tijd gestegen rond de verkiezingen in Mexico en India en, met name, de eurohik na de Franse verrassing - ook al blijven de graadmeters laag naar historische maatstaven.
Barclays FX strateeg Themos Fiotakis en zijn team schetsen een meer genuanceerde kijk op hoe het politieke mijnenveld naast de verschuivende rentetarieven betreden moet worden - door te modelleren hoe de markten renteverschillen, of 'carry', afstemmen op de voorkeur van de optiemarkt voor puts of calls op een valuta, zogenaamde 'risk reversals'.
Carry en risk reversals zijn meestal negatief gecorreleerd, in die zin dat hoe groter de renterisicopremie op een valuta, hoe groter de impliciete crash - een factor die soms lucratieve 'carry trades' inherent riskant maakt.
Op basis van deze relatie wijst Fiotakis erop dat de honger van de markt naar neerwaartse bescherming op veel valuta's is toegenomen en dat het signaal van risicomijding het grootst is sinds 2020.
"De risicotolerantie op de FX-markten is de laatste tijd aanzienlijk afgenomen in het kielzog van de verschillende verkiezingsverrassingen," schreef hij, inclusief de ruïnes op de opkomende markten samen met de majors.
Maar hij voegde eraan toe: "Dat de markt zich over het geheel genomen meer bewust is van politieke risico's, betekent niet dat ze die risico's voor alle valutaparen nauwkeurig inprijzen."
De conclusie van zijn model was dat een hogere risicoaversie ten opzichte van de euro en de Japanse yen, die al een dieptepunt in 38 jaar hadden bereikt, gemakkelijk gerechtvaardigd was.
Maar vergelijkbare niveaus voor de Zwitserse frank zouden verkeerd geprijsd kunnen zijn vanwege de traditionele rol van deze munt als toevluchtsoord bij politieke onrust in de eurozone.
Aan de andere kant was het Barclays-team van mening dat slechts een bescheiden positieve voorkeur voor het pond in de prijsstelling de mogelijke reactie van de markt op betere post-Brexitbetrekkingen tussen het VK en de Europese Unie onder een regering van de Labour Party zou kunnen onderschatten.
En ze waren van mening dat mogelijke tariefdreigingen in het verschiet, zorgen over de vastgoedsector en concurrentiedruk door een zwakke yen betekenen dat de relatief optimistische lezing over de Chinese yuan bescherming zou kunnen rechtvaardigen.
Volatiliteit slaapt misschien toch niet, ook al heeft het nog een paar minuten onder het dekbed nodig.
De hier geuite meningen zijn die van de auteur, een columnist voor Reuters.
