Om de eindjes aan elkaar te knopen hielp Sun bij het sorteren van de leveringen van de regering voor de bewoners die opgesloten zaten, hij verdiende 250 yuan ($38) per dag en verhuisde van een slaapzaal naar het pakhuis waar hij werkte, zoals de COVID-regels voorschrijven.

Drie weken later moest hij echter het pakhuis verlaten. Zijn vriendin, een migrerende werknemer die de receptie van hetzelfde restaurant had bemand, had dringend medische verzorging nodig.

Omdat de ambulancediensten overbelast waren, betaalde Sun een chauffeur van een bestelwagen 500 yuan om hen op 25 april naar een ziekenhuis te brengen, en nog diezelfde avond werd zij geopereerd om een maagcyste te verwijderen.

Hij bleef aan haar zijde tot zij op 6 mei werd ontslagen. Hij kocht bloemen voor haar en bracht haar naar haar slaapzaal.

Maar Sun kon nergens heen.

Het pakhuis kon hem niet terugnemen wegens de strenge COVID-regels en zijn slaapzaal had niet de ruimte om hem af te zonderen zoals vereist was. Omdat de treindiensten geschorst waren, kon hij niet terugkeren naar Dali, zijn woonplaats 3.000 kilometer verderop in de zuidwestelijke provincie Yunnan.

"Ik had het gevoel dat ik geen kaart meer had om uit te spelen," zei hij.

Het compromisloze "nul COVID"-beleid van China heeft de op één na grootste economie van de wereld gehavend. Veel van de 25 miljoen inwoners van Shanghai klagen over gederfde inkomsten, moeilijkheden om aan voedsel te komen en mentale stress. Maar migrerende werknemers, die niet van huis uit kunnen werken of geen vast loon kunnen verdienen, hebben het nog veel erger.

Meer dan 290 miljoen mensen van het uitgestrekte platteland van China zijn migrerende werknemers, die vooral naar de megasteden aan de kust worden getrokken voor werk in fabrieken, de bouw, restaurants en andere laaggeschoolde banen. Zij worden meestal per uur of per dag betaald en hebben geen vaste contracten. Sommigen kunnen in een goede maand meer dan 10.000 yuan verdienen, maar de meesten hebben veel minder.

Hun goedkope arbeid heeft ertoe bijgedragen dat steden als Sjanghai en Shenzhen bastions van Chinese welvaart zijn geworden.

Maar door de lockdowns zijn velen in een precaire situatie terechtgekomen, waardoor diepe aderen van ongelijkheid in de Chinese samenleving blootgelegd worden op een moment dat president Xi Jinping, die dit jaar naar verwachting een ongekende derde termijn als leider zal krijgen, van "gemeenschappelijke welvaart" een prioriteit gemaakt heeft.

Hun benarde situatie heeft sympathie gewekt door verhalen als die van Sun, maar omdat zoveel mensen onder de uitsluiting te lijden hebben, zijn er weinig oproepen geweest om migrerende werknemers te helpen.

RUW SLAPEN

Zoals migrerende werknemers vaak doen, moest Sun improviseren.

Hij pakte zijn fiets van een parkeerplaats en fietste over de verlaten wegen van Shanghai langs chique kantoortorens om een plaats te vinden om een tentje op te zetten dat hij en zijn vriendin voor onderweg hadden gekocht.

"Mijn vriendin heeft in het ziekenhuis helemaal niet gehuild," zei Sun. "Die nacht heb ik haar huilend achtergelaten."

Die eerste nacht vond hij een stukje gras bij een metrohalte. De tweede nacht was een park; daarna een gesloten winkelcentrum; daarna een overdekte voetgangersbrug. De beveiliging bleef hem wegjagen.

Overdag at hij voedsel dat door zijn vriendin gekookt was, terwijl zij met elkaar praatten door kieren in de muur van haar compound.

Terwijl hij fietste, zei Sun dat hij "honderden" andere dakloze migranten had gezien.

Zelfs als zij niet dakloos zijn, hebben veel migrerende werknemers vastgezeten in overvolle slaapzalen of hun nachten doorgebracht slapend in de fabrieken of op de bouwplaatsen waar zij werken. Vrachtwagenchauffeurs hebben dagenlang op de snelwegen doorgebracht, niet in staat om door steden te rijden zonder quarantaine te doen.

"Opnieuw worden arbeidsmigranten behandeld als goedkoop en wegwerp," zei Diana Fu, een deskundige op het gebied van Chinese politiek en arbeid aan de Universiteit van Toronto.

DESPAIR

De zevende nacht die Sun op straat doorbracht, regende het hevig. Niet wetend wat te doen, belde hij de politie om hulp.

Een agent "zei me dat ik het maar moest uitzoeken," zei Sun.

De politie van Shanghai en de regering van Shanghai hebben niet gereageerd op verzoeken van Reuters om commentaar. De regering van Shanghai zei eind april dat bedrijven geleid zouden worden om "voor migrerende werknemers te zorgen."

Wanhopig greep Sun naar de sociale media.

"Ik heb in parken geslapen, op pleinen geslapen, Lujiazui om 3 uur 's nachts gezien, en zwerfkatten gevoed die net als ik dakloos waren," schreef hij in een bericht van 12 mei op het sociale media platform Weibo, verwijzend naar het financiële district van Shanghai.

"Ik wil gewoon een plaats vinden waar ik kan blijven en eten."

De post werd wijd en zijd gedeeld, en wekte verontwaardiging over het gebrek aan ondersteuningsmechanismen voor migranten - een probleem dat voortkomt uit China's hukou of verblijfsregistratiesysteem dat in de jaren 1950 ontworpen werd.

Zonder een hukou in de steden waar zij werken, wordt migrerende werknemers vaak de toegang tot onderwijs, gezondheidszorg en andere diensten ontzegd. Ondanks talrijke beloften van beleidsmakers om hervormingen door te voeren, hebben slechts enkele kleinere steden het voor migrerende arbeiders veel gemakkelijker gemaakt om een hukou te krijgen.

Sun mag dan sympathie hebben gewekt, de beleidsmakers zouden zich meer zorgen maken over de werkloosheid onder stedelijke jongeren. Veel migrerende werknemers zijn niet noodzakelijkerwijs hun baan kwijtgeraakt door de lockdowns, alleen het grootste deel of het geheel van hun inkomen.

Het werkloosheidscijfer voor migrerende werknemers is 6,6%, slechts iets hoger dan het algemene werkloosheidscijfer. Het werkloosheidscijfer voor stadsjongeren is daarentegen gestegen tot 18,2%, het hoogste cijfer ooit, omdat bedrijven minder mensen in dienst nemen door de pandemie en doordat de particuliere onderwijs-, technologie- en andere sectoren door de regelgeving worden aangepakt.

"Migranten zijn op dit moment niet in het bewustzijn van de (Chinese Communistische) Partij," zei Valarie Tan, een analiste aan het Mercator Institute for China Studies, die beweert dat de éénpartij-regering vereist dat de middenklasse vertrouwen in de toekomst houdt.

Gevraagd om commentaar over de benarde toestand van de migranten op het platteland, deelde China's Ministerie van Burgerlijke Zaken een overzicht mee van de maatregelen die genomen zijn om hen te helpen te midden van de pandemie, waarin stond dat het "groot belang hecht aan de hulp- en bijstandswerkzaamheden voor mensen die in nood verkeren als gevolg van de epidemie".

Die maatregelen omvatten de invoering van een hotline en een "eenmalige" subsidie voor mensen in nood, zoals migrerende werknemers zonder werkloosheidsverzekering die drie opeenvolgende maanden niet gewerkt hebben.

De dag na Sun's virale Weibo post werd hij door een andere politieagent gebeld. Hij werd naar een quarantainecentrum van de regering gestuurd, waar hij een grotere tent deelde met een andere migrerende arbeider.

Shanghai blijft grotendeels onder lockdown, maar sommige treinen rijden weer. Op donderdag namen Sun en zijn vriendin er een naar Taizhou, 500 kilometer naar het zuiden, waar hij familie heeft.

Zij zullen twee weken in quarantaine blijven en dan wachten tot Shanghai weer normaal functioneert. De stad heeft haar plannen om vanaf juni weer open te gaan gevlagd, hoewel nog onduidelijk is hoe uitgebreid en snel dat zal gebeuren.

"Deze nachtmerrie kan eindigen," zei Sun. "En dan zal er een nieuwe komen."