Als interim-premier zal de nog steeds bewerkte, maar nu grijsharige Lapid, die volgende maand de Amerikaanse president Joe Biden op zijn bezoek aan Israël zal verwelkomen, wellicht een bredere hand moeten uitsteken om een stabiele regering te kunnen handhaven.
Na een decennium in overheidsdienst aan het hoofd van de Yesh Atid ("Er is een Toekomst") partij die hij oprichtte en waarin hij nooit een serieuze uitdager heeft ontmoet, heeft de 58-jarige een solide cv van kabinetsfuncties en staatsmanschap opgebouwd.
De centrum-linkse Lapid, die nu minister van Buitenlandse Zaken is, heeft ook de portefeuille van Financiën gehad en in het veiligheidskabinet gezeten - het besluitvormingsforum van Israël over oorlog of vrede.
Volgende week zal hij Naftali Bennett opvolgen als premier wanneer de wetgevers stemmen om het parlement te ontbinden en de weg vrij te maken voor de vijfde verkiezing van het land in drie jaar.
In tegenstelling tot Bennett's ongeduld over hernieuwde besprekingen over een Palestijnse staat, heeft Lapid een dergelijke diplomatie als noodzakelijk voor Israëls welzijn beschreven - maar hij heeft betoogd dat beide partijen in eigen land te zeer verlamd zijn om ze voort te zetten.
Wat Israëls aartsvijand Iran betreft, zitten de twee op één lijn en Lapid zal naar verwachting niet van koers veranderen.
Ondanks het feit dat hij de middelbare school niet heeft afgemaakt, is Lapid een succesvol schrijver geworden, en hij heeft er geen geheim van gemaakt dat hij bij elke nieuwe regeringsfunctie zichzelf heeft bijgeschoold.
Tijdens een vroegere stint in Hollywood, waar hij werkte voor de Israëlisch-Amerikaanse mogol Arnon Milchan, kreeg Lapid oog voor de Amerikaanse machtsprojectie en de verwachtingen van een bondgenoot in het Midden-Oosten.
In 2005 schreef hij een populaire TV-serie, "War Room", waarvan de dialogen en het camerawerk rechtstreeks uit "The West Wing" afkomstig waren, maar waarvan de premisse een Israëlische fantasie was: een geheime eenheid van elitespionnen en militaire officieren die nationale crisissen als professionals behandelden, in plaats van als politici.
Maar Lapid leerde hoe hij moest koehandel drijven.
Na een ongelukkige alliantie met Benjamin Netanyahu, vormde hij een team met Bennett om de oudgediende premier een jaar geleden ten val te brengen aan het hoofd van een ongekend diverse coalitie van nationalistische, liberale en Arabische partijen.
Dat betekende dat de ultraorthodoxe Joodse groeperingen, die in de oppositie zaten en wier leiders Lapid lange tijd als "Yaheer" hebben geminacht - Hebreeuws voor "arrogant" en een woordspeling op zijn voornaam - moesten worden afgewezen.
Lapid heeft die mantel eerder geërfd.
Zijn overleden vader, Yosef "Tommy" Lapid, was een overlevende van de Holocaust die een seculier politicus was geworden, die er een genoegen in schepte rabbijnen tegen zich in het harnas te jagen. Maar terwijl hij zich beroept op de herinnering van de oudere Lapid aan de nazi-genocide wanneer hij pleit voor een harde aanpak van Israëls vijanden, is Yair trager geweest in het zoeken van intra-Joodse ruzies.
"Wat er de afgelopen dagen is gebeurd, wat hier vanavond is gebeurd, is het zoveelste bewijs dat het Israëlische systeem aan serieuze verandering en grote reparaties toe is," zei hij, terwijl hij maandag naast Bennett stond bij een overdrachtsceremonie.
"Wat we vandaag moeten doen is teruggaan naar het concept van Israëlische eenheid. Ons niet van binnenuit door duistere krachten uit elkaar laten scheuren."
