De V.S. naderen snel de deadline voor het Congres om een
deal
die in het weekend werd bereikt door de Democratische president Joe Biden en de Republikeinse topman Kevin McCarthy, om het schuldplafond van 31,4 biljoen dollar van de overheid op te schorten of het risico te lopen op een catastrofale wanbetaling.
WANNEER WERD HET SCHULDPLAFOND BEREIKT?
Washington stelt regelmatig een limiet in op het lenen van geld door de federale overheid. Momenteel is het plafond ongeveer gelijk aan 120% van de jaarlijkse economische productie van het land. De schuld bereikte dat plafond in januari en het ministerie van Financiën heeft de verplichtingen net binnen de limiet gehouden door beleggingen in sommige federale pensioenfondsen op te schorten en tegelijkertijd van investeerders te blijven lenen.
Het ministerie van Financiën waarschuwde vrijdag dat de ruimte onder de limiet al op 5 juni op zou kunnen raken, een paar dagen later dan de eerdere voorspelling van 1 juni.
Omdat het ministerie van Financiën bijna 20 cent leent voor elke dollar die het uitgeeft, zou Washington op dat moment betalingen aan kredietverstrekkers, burgers of beide mislopen.
IS HET SCHULDENPLAFOND ERGENS GOED VOOR?
Er zijn maar weinig landen in de wereld die een schuldenplafond hebben en de periodieke verhoging van de leenlimiet stelt Washington alleen maar in staat om uitgaven te betalen die het Congres al heeft goedgekeurd.
Minister van Financiën Janet Yellen en andere beleidsexperts hebben Washington opgeroepen om de limiet af te schaffen, omdat het neerkomt op een bureaucratische stempel op reeds genomen beslissingen.
Sommige analisten hebben voorgesteld dat de Schatkist de crisis kan omzeilen door een platinamunt van meerdere miljarden dollars te slaan en die op de rekening van de regering te zetten, een idee dat alom als een bizarre gimmick wordt gezien. Anderen beweren dat het schuldenplafond zelf in strijd is met de Amerikaanse grondwet. Maar als de regering-Biden zich op dat argument zou beroepen, dat te maken heeft met het 14e Amendement, zou er een juridische uitdaging volgen.
Het Witte Huis heeft beide ideeën in dit stadium als onuitvoerbaar van de hand gewezen.
WAT GEBEURT ER ALS WASHINGTON GEEN GELD MEER KAN LENEN?
Er zouden schokgolven door de wereldwijde financiële markten gaan als investeerders vraagtekens zouden zetten bij de waarde van Amerikaanse obligaties, die als een van de veiligste investeringen worden gezien en als bouwstenen voor het financiële systeem van de wereld dienen.
De Amerikaanse economie zou bijna zeker in een recessie terechtkomen als de overheid gedwongen zou worden om betalingen op zaken als soldij of sociale uitkeringen voor ouderen te missen. Economen verwachten dat miljoenen Amerikanen hun baan zouden verliezen. Ratingbureaus hebben gewaarschuwd dat ze de kredietwaardigheid van de VS zouden kunnen verlagen - zoals tijdens een eerdere krachtmeting in 2011 is gebeurd - en beleggers hebben sommige Amerikaanse schuldpapieren die de komende weken vervallen gemeden, omdat ze proberen te voorkomen dat rekeningen vervallen op het moment dat het risico op een schuldtekort het grootst is.
HOE ZIJN WE HIER GEKOMEN?
De Republikeinen, die een krappe 222-213 meerderheid in het Huis van Afgevaardigden hebben, hebben eind april een wetsvoorstel aangenomen dat de schuldenlimiet zou verhogen, maar ook ingrijpende bezuinigingen in het volgende decennium zou doorvoeren.
Het wetsvoorstel maakt geen kans op goedkeuring in de door de Democraten gecontroleerde Amerikaanse Senaat. McCarthy en Biden bereikten in het weekend een voorlopig akkoord om de leenlimiet twee jaar op te schorten en de uitgaven te beperken, maar ze hebben te maken met bezwaren van de meest partijdige wetgevers in elke partij.
HEBBEN WE DIT LIEDJE NIET EERDER GEHOORD?
Dit soort gekibbel maakt al tientallen jaren deel uit van de Amerikaanse politiek, maar verergerde aanzienlijk nadat de fiscale haviken in de Republikeinse Partij sinds 2010 aan de macht kwamen.
Tijdens een krachtmeting in 2011 gebruikten de Republikeinen in het Huis met succes het schuldenplafond om de Democratische president Barack Obama te dwingen scherpe grenzen te stellen aan zijn discretionaire uitgaven.
De uitgavenplafonds bleven het grootste deel van de rest van het decennium van kracht, maar het voorval bracht investeerders aan het wankelen en leidde tot een historische verlaging van de Amerikaanse kredietwaardigheid. (Verslaggeving door Jason Lange; Bewerking door Scott Malone, Jonathan Oatis en Andrea Ricci)
