De olieproductie stijgt minder snel en leidinggevenden van enkele van de grootste bedrijven waarschuwen voor toekomstige dalingen als gevolg van overwerkte olievelden en minder productieve putten.

Zondag komt de Organisatie van Olie Exporterende Landen (OPEC) bijeen om te beslissen of ze de lijn zal aanhouden of de productie zal verlagen, niet langer bang dat hun beleidsbeslissingen een stijging van de schalieproductie zullen uitlokken, zoals ze dat deden in de jaren voor de pandemie.

Het op een zijspoor zetten van de Amerikaanse schalie betekent dat consumenten over de hele wereld een winter van hogere brandstofprijzen tegemoet kunnen zien. Rusland heeft gedreigd om de verkoop van olie aan landen die een prijsplafond van de Europese Unie steunen, te blokkeren, en de Verenigde Staten zijn bezig met het afbouwen van de noodvoorraden olie die de energie-inflatie hebben helpen afkoelen.

De productiekosten van de Amerikaanse schalie stijgen explosief en niets wijst erop dat krap bij kas zittende investeerders hun rendementseisen zullen veranderen in plaats van te investeren in uitbreiding van de boringen.

Tijdens een decennium van verbluffende groei heeft schalie consequent productieprognoses en tegenstand van milieuactivisten getrotseerd, terwijl technologie steeds meer schalievelden openbrak en een revolutie teweegbracht in de wereldwijde energie-industrie.

Maar er lijken geen nieuwe technologieën of kostenbesparingen in de maak te zijn die de situatie deze keer zouden kunnen veranderen. De inflatie heeft de kosten met wel 20% opgedreven en minder productieve putten beperken het vermogen van de industrie om meer te produceren.

De uitgaven voor onderzoek en engineering bij het grootste olieveldbedrijf SLB daalden dit jaar tot september naar 2,3% van de omzet, van 2,4% in dezelfde periode een jaar geleden. Bij Helmerich & Payne, een van de grootste booraannemers, zal het R&D-budget slechts $1 miljoen stijgen, van $27 miljoen in 2022.

De uitgaven van de industrie aan nieuwe olieprojecten, zeiden analisten vorige week bij Morgan Stanley, "zijn op zijn best bescheiden en het absolute investeringsniveau is nog steeds historisch laag."

Schalie heeft in het verleden bewezen dat neezeggers ongelijk hadden. Nadat de OPEC-prijzenoorlog van 2014-2016 honderden oliemaatschappijen failliet had doen gaan, innoveerde schalie met minder dure manieren van werken. De daaropvolgende winsten bezorgden de Verenigde Staten in 2018 de titel van 's werelds grootste producent van ruwe olie, een onderscheiding die het nog steeds heeft.

UITVLIEGEN

Investeerders hebben de afgelopen jaren dividenden en inkoop van eigen aandelen voorrang gegeven boven meer productiewinst, aldus leidinggevenden.

Dat heeft het vermogen van schalieproducenten om te reageren op pieken in de internationale olieprijzen veranderd, aldus Bryan Sheffield, die producent Parsley Energy verkocht en nu een op energie gericht private-equityfonds leidt.

"Schalie kan niet terugkomen om een swing producer te worden," zei Sheffield, vanwege de onwil van investeerders om groei te financieren. De vraag naar uitbetalingen en herhaalde prijsdalingen hebben olieproducenten en dienstverlenende bedrijven gedwongen om "te bezuinigen op wetenschappelijke projecten" die eerdere productiedoorbraken voedden, voegde hij eraan toe.

De technologische ontwikkeling die leidde tot innovaties zoals meertraps hydraulisch breken "zal vertragen en is vertraagd," zei Richard Spears, een vicepresident bij onderzoeker Spears & Associates. "Als je verder wilt gaan met hoe ver je kunt boren en hoe snel, dan wordt dat nu een probleem."

De industrie heeft ook minder tijd om haar vroegere leiderschap terug te winnen, zei John Hess, CEO van Hess Corp. Hij schat dat rivalen nog ongeveer een decennium hebben voordat ze uitdijen. Schalie is "niet langer de driver's seat" nu de OPEC de markt weer onder controle heeft, aldus Hess.

De Amerikaanse overheid verwacht dat de totale olieproductie volgend jaar een nieuwe piek zal bereiken, maar heeft haar prognoses dit jaar al verschillende keren naar beneden bijgesteld. Onlangs verlaagde ze de vooruitzichten voor de productiegroei in 2023 met 21%, tot een toename van ongeveer 480.000 vaten per dag (bpd), tot 12,31 miljoen bpd. Dat zou minder groei kunnen betekenen dan de toename van slechts 500.000 bpd dit jaar - wat al veel minder is dan de hooggespannen verwachtingen van een toename van ongeveer 900.000 bpd dit voorjaar.

AFNEMENDE INVLOED VAN SCHALIE

De tanende invloed van schalie is duidelijk in North Dakota. Ooit was North Dakota de voorhoede van de Amerikaanse schalieolie-industrie, maar door de slechte productiviteit van de boorputten in de Bakken-regio van de staat en de tekorten aan arbeidskrachten is de bloeiperiode nog lang niet voorbij.

Ongeveer 4% van de schalieboorvoorraad is nog steeds hoogproducerend, of Tier 1, volgens productietechnologiebedrijf Novi Labs, dat zich richt op het rendement van olie- en gasputten, een daling ten opzichte van 9% aan het begin van 2020.

Aangezien het aantal eersteklas boorlocaties in alle schalievelden afneemt, zijn de vooruitzichten somber. In vergelijking met conventionele oliebronnen daalt de schalieproductie snel na het bereiken van een piek, met ongeveer 50% na het eerste jaar.

"Het is een soort kanarie in de kolenmijn voor wat er in de andere onconventionele olievelden gaat gebeuren," zei Ted Cross, directeur productmanagement Novi Labs en een voormalig geoloog bij oliemaatschappijen, verwijzend naar Noord-Dakota.

Het Permian Basin in het westen van Texas en New Mexico, het grootste en belangrijkste olieveld in de VS, is volgens gegevens van de U.S. Energy Information Administration het enige schaliegebied in de VS dat zijn olieproductieniveau van voor de pandemie van 19 overtreft.

Zelfs dat veld vertoont tekenen van stress.

"Er zijn een heleboel onderliggende oorzaken, maar frac zand is nu zo duur, krappe arbeidsmarkten maken logistiek op de laatste kilometers moeilijk, en publieke producenten zijn over het algemeen eerder bereid om productie te missen dan investeringen te doen," zei Matt Hagerty, een senior analist voor FactSet's BTU Analytics.

Volgens onderzoeker BTU bedraagt de initiële productie van een nieuwe put in de Central Midland-sectie van het Permian-bassin gemiddeld ongeveer 790 vaten olie per dag, vergeleken met 830 bpd zes maanden geleden. De vooruitzichten voor de eerste productie in een ander schalieveld, de oostelijke Eagle Ford, zijn gedaald van 828 bpd naar 778 bpd.

AANHOUDENDE TEKORTEN AAN ARBEIDSKRACHTEN

"We gaan 2023 in met een ernstig tekort aan arbeidskrachten," zei Lynn Helms, directeur van het North Dakota Department of Mineral Resources. De noordelijke staat heeft van oudsher moeite om arbeidskrachten aan te trekken, en de krappe arbeidsmarkt heeft het probleem verergerd.

Het aantrekken van arbeiders voor de bemanningen die nodig zijn om de fracvloten en boorplatforms te laten draaien, is hardnekkig moeilijk geweest, aldus Helms, die eraan toevoegt dat meer boorplatforms naar het zuiden zijn verhuisd, naar de Permian.

Het aantal werknemers in de olie- en gaswinning in North Dakota daalde tussen 2019 en 2021 met 12%, zo blijkt uit de meest recente jaarlijkse gegevens van het Bureau of Labor Statistics, vergeleken met een daling van 9,6% in New Mexico.

Lagere productiecijfers zijn "een vooruitzicht voor de langere termijn", aldus Mike Oestmann, directeur van schalieproducent Tall City Exploration. Andere factoren die de potentiële winsten uit schalie drukken: een gebrek aan duidelijkheid in de regelgeving en de wens van de Amerikaanse regering om af te stappen van fossiele brandstoffen, zei hij.

Omdat producenten vastbesloten zijn om hun beperkte middelen in de beste boorvooruitzichten te steken, "zullen we dit niet eeuwig kunnen volhouden," zei Kaes Van't Hof, financieel directeur bij Diamondback Energy, tijdens een recente earnings call.

GRAFIEK - Lagere verwachtingen voor de Amerikaanse productie