"Ik heb al 10 dagen nauwelijks geslapen," zei Anna Filatova, die met haar twee dochters was aangekomen uit Charkiv, de tweede stad van Oekraïne, dicht bij de oostgrens met Rusland. "De Russen willen Kharkiv platgooien. Het was onmogelijk om daar nog te blijven."

Honderden andere mensen stonden in de sneeuwvlagen op het voorplein van het station, en warmden zich aan olievuurpotten of stonden in de rij voor warm eten en drinken, dat door vrijwilligers werd geserveerd.

Veel vrouwen waren in tranen of op het randje van tranen, hun vermoeide kinderen stonden zwijgend naast hen. Anderen droegen katten in manden of trokken rillende honden aan de lijn.

De langste rij was voor gratis bussen naar het naburige Polen voor vrouwen, kinderen en oudere mannen. Mannen van gevechtsleeftijd mogen Oekraïne niet verlaten.

Andere vrouwen schuifelden met hun kinderen door een overvolle tunnel die leidde naar een perron waar vier of vijf treinen per dag naar Polen vertrekken. Maar de mensen mochten geen grote bagage aan boord brengen.

Een trein met soldaten, die op bevel van Reuters niet gefotografeerd mocht worden, vertrok in de tegenovergestelde richting.

EVACUATIECORRIDORS

Rusland zei dat zijn eenheden humanitaire corridors hadden geopend om de evacuatie mogelijk te maken van burgers uit de steden Mariupol en Volnovakha in Oost-Oekraïne, die door zijn troepen omsingeld zijn.

Maar functionarissen in Mariupol zeiden dat Moskou het beperkte staakt-het-vuren niet volledig naleefde, en het Internationale Comité van het Rode Kruis zei te begrijpen dat de evacuaties niet op zaterdag zouden beginnen.

Filatova zei dat Charkiv voortdurend gebombardeerd en beschoten is sinds 24 februari, toen de Russische invasie begon.

Haar dochters - Margarita, 18, en Lilly, 4 - sprongen nog steeds op bij elk hard geluid. Haar man was achtergebleven om te vechten.

Zij zei dat haar gebied geen stroom en geen mobiele telefoonverbindingen meer had, en dat er enorme rijen voor de levensmiddelenwinkels stonden.

Zij en haar dochters hadden elk slechts een rugzak en een klein plastic zakje met snacks, en haar ogen vulden zich met tranen toen zij sprak over hoeveel zij hadden achtergelaten.

Zij was ook uitdagend. "De Russen dachten dat Kharkiv hen zou verwelkomen. Maar wij haten hen. Wij haten Poetin."

Zij was van plan in Lviv uit te rusten voordat zij naar Polen en uiteindelijk Zwitserland zou gaan, waar zij bij familieleden zou kunnen logeren.

Nina Myronenko stond op perron 3 met tranen die over haar gezicht liepen. "Kent u hier vrijwilligers die mij kunnen helpen?" vroeg zij aan voorbijgangers, terwijl zij haar zuigeling Timofiy vasthield.

KERNCENTRALE

Zij was aangekomen uit Zaporizja, aan de rivier de Dnjepr, waar Russische troepen vrijdag de grootste kerncentrale van Oekraïne hebben aangevallen en een trainingsfaciliteit in brand hebben gestoken.

Het vuur werd geblust, maar de vrees voor een nucleair incident veroorzaakte paniek.

Myronenko had zich met Timofiy en twee plastic zakken met bezittingen op een trein gewurmd. "Je kunt niet veel bagage meenemen, want dan neem je de plaats in van een ander," zei ze.

Gedurende de nacht werd er in de buurt van het spoor geschoten en de treinverlichting ging uit, zei ze. De passagiers werd gezegd hun telefoons uit te zetten.

Myronenko hoefde dat niet te doen. In haar haast om van huis te gaan, was zij de hare vergeten, wat haar pogingen om contact op te nemen met familie en hulp te krijgen bemoeilijkte.

Zij vertelde dat haar broer, een vrijwilliger bij defensie, gewond was geraakt door granaatscherven tijdens een Russische aanval. Haar man was ook in Zaporizja gebleven om te vechten. "Als iedereen vertrekt, wie zal dan Oekraïne beschermen?" weende zij.

Dasha Murzhy was juist aangekomen uit Odessa, een havenstad aan de Zwarte Zee, met haar twee kleine jongens. Moe en verfomfaaid rukte zij een zoontje terug van de perronrand, en zette het andere op haar koffer.

Murzhy glimlachte, maar niet omdat ze blij was.

"Ik heb kinderen, dus ik mag niet huilen. Ik moet positief blijven voor hen."