De "Limits To Growth"-simulatie uit 1972, die gebaseerd is op modellen van MIT-wetenschappers over een wereld die gedestabiliseerd wordt door toenemende consumptie, is door sommigen aangevallen als ondeugdelijk, maar door anderen toegejuicht als een vooruitziende blik op de steeds snellere druk op onze planeet.

Het model Earth4All, dat door een multidisciplinair team van onderzoekers is ontwikkeld, bouwt voort op zijn voorganger en tracht na te gaan wat er nodig is om het welzijn van de mensheid gedurende de rest van deze eeuw te verhogen, met gebruikmaking van gegevens over de periode 1980-2020.

De centrale conclusie was dat, als er niets aan wordt gedaan, de toenemende ongelijkheid in de komende 50 jaar de mensen minder vertrouwen zou geven in regeringen en andere instellingen, waardoor samenwerking om de klimaatverandering en andere bedreigingen aan te pakken moeilijker zou worden.

"Wanneer het sociale vertrouwen daalt, beperkt dit de snelheid waarmee het overheidsbeleid wordt gevoerd. Dat vertaalt zich in hoeveel regelgeving en subsidies je kunt doen op het gebied van vergroening van de economie en het energiesysteem," vertelde studie co-auteur Per Espen Stoknes aan Reuters.

Om het welzijn te volgen, creëerden de onderzoekers een "Average Wellbeing Index" met behulp van gegevens over onder meer besteedbaar inkomen, inkomensongelijkheid, overheidsdiensten, de klimaatcrisis, waargenomen vooruitgang, en hun relatie tot maatregelen van sociaal vertrouwen.

Aan de hand van twee scenario's - "Too Little Too Late", waarbij het menselijk gedrag ongewijzigd blijft, en "The Giant Leap", waarbij de economische en sociale stelsels van de wereld worden omgevormd - tracht het model aan te tonen hoe verschillend beleid de wereld zou beïnvloeden.

In het "business as usual"-scenario bereikt het welzijn van de gemiddelde werknemer - d.w.z. van degenen die het meeste uitgeven van wat zij in een jaar verdienen - een hoogtepunt rond het jaar 2000, waarna het tot 2050 daalt en vervolgens tot 2100 nivelleert, ondanks de aanhoudende groei van de wereldeconomie in diezelfde periode.

Door veranderingen zoals het geleidelijk afschaffen van het gebruik van fossiele brandstoffen, het invoeren van toereikende pensioenen, het meer belasten van de rijkste 10% en het kwijtschelden van de schuld van lage-inkomenslanden, heeft het Giant Leap-pad het mogelijk gemaakt dat het welzijn blijft toenemen.

Volgens het model zou het traject dat leidt tot een stabilisatie van de wereldtemperaturen onder 2°C boven het industriële tijdperk en het uitroeien van de armoede tegen 2050 2-4% van de mondiale productie kosten, of tussen $ 2 triljoen en $ 4 triljoen per jaar.

Ter vergelijking: het Internationaal Monetair Fonds schatte dat de regeringen alleen al in de eerste vijf maanden van de coronavirus-pandemie samen 9 biljoen dollar aan fiscale steun voor hun economieën hebben uitgetrokken.

"Wij moeten absoluut een waarde toekennen aan sociale en milieu- en economische indicatoren op hetzelfde niveau," zei mede-auteur Sandrine Dixson-Decleve, mede-voorzitter van de denktank Club van Rome die oorspronkelijk het rapport "Grenzen aan de groei" publiceerde.

"Ongelijkheid en armoede spelen een enorme rol om ons in staat te stellen vooruit te komen," voegde zij eraan toe. "Nul-nul-armoede moet net zo'n doel zijn als nul-nul-uitstoot."

Een boek waarin de resultaten van het model worden uiteengezet, "Earth for All: A Survival Guide for Humanity" zal dinsdag in het Duits verschijnen, met versies in het Engels en andere talen daarna.

Doug Heske, chief executive van het in de V.S. gevestigde Newday Impact Investing, signaleerde de waarde ervan voor ESG-beleggers.

"Earth for All biedt een krachtig nieuw kader voor hoe verantwoordelijke investeerders hun kapitaal op doordachte wijze kunnen toewijzen op manieren die de grootste impact zullen hebben," zei hij.