Hier volgen enkele kenmerken van de vaste-brandstoftechnologie en hoe deze het Noorden kan helpen om zijn raketsystemen te verbeteren.
WAT IS VASTE-BRANDSTOFTECHNOLOGIE?
Vaste stuwstoffen zijn een mengsel van brandstof en oxidatiemiddel. Metaalpoeders zoals aluminium dienen vaak als brandstof, en ammoniumperchloraat, het zout van perchloorzuur en ammoniak, is de meest voorkomende oxidator.
De brandstof en oxidator worden samengebonden door een hard rubberachtig materiaal en verpakt in een metalen omhulsel.
Wanneer vaste stuwstof brandt, combineert zuurstof uit het ammoniumperchloraat met aluminium om enorme hoeveelheden energie en temperaturen van meer dan 5.000 graden Fahrenheit (2.760 graden Celsius) te genereren, waardoor stuwkracht ontstaat en de raket van het lanceerplatform wordt getild.
WIE HEEFT DIE TECHNOLOGIE?
Vaste brandstof gaat terug tot vuurwerk dat eeuwen geleden door de Chinezen werd ontwikkeld, maar boekte dramatische vooruitgang in het midden van de 20e eeuw, toen de VS krachtigere stuwstoffen ontwikkelden.
Noord-Korea gebruikt vaste brandstof in een reeks kleine ballistische raketten voor de kortere afstand.
De Sovjet-Unie produceerde zijn eerste ICBM op vaste brandstof, de RT-2, in het begin van de jaren 1970, gevolgd door de ontwikkeling door Frankrijk van zijn S3, ook bekend als SSBS, een ballistische raket voor de middellange afstand.
China begon eind jaren '90 met het testen van ICBM's die op vaste brandstof werken.
Zuid-Korea heeft ook gezegd dat het "efficiënte en geavanceerde" technologie voor ballistische raketten met vaste brandstof heeft bemachtigd, maar tot nu toe in veel kleinere raketten.
VASTE BRANDSTOF VS. VLOEIBARE
Vloeibare stuwstoffen leveren meer stuwkracht en kracht, maar vereisen complexere technologie en extra gewicht.
Vaste brandstof heeft een hoge dichtheid en verbrandt vrij snel, waardoor in korte tijd stuwkracht wordt gegenereerd. Vaste brandstof kan langere tijd opgeslagen blijven zonder af te breken - een veel voorkomend probleem bij vloeibare brandstof.
Vann Van Diepen, een voormalig wapenexpert van de Amerikaanse overheid die nu aan het 38 North project werkt, zei dat raketten die op vaste brandstof werken gemakkelijker en veiliger te bedienen zijn en minder logistieke ondersteuning nodig hebben, waardoor ze moeilijker op te sporen en beter te overleven zijn dan wapens die op vloeibare brandstof werken.
Ankit Panda, een senior fellow bij de in de VS gevestigde Carnegie Endowment for International Peace, zei dat elk land dat grootschalige, op raketten gebaseerde nucleaire strijdkrachten heeft, op zoek zou gaan naar raketten met vaste brandstof, die niet onmiddellijk voor de lancering van brandstof voorzien hoeven te worden.
"Deze capaciteiten zijn veel responsiever in tijden van crisis," zei Panda.
Noord-Korea zei dat de ontwikkeling van zijn nieuwe ICBM met vaste brandstof, de Hwasong-18, zijn nucleaire tegenaanvalcapaciteit "radicaal zou bevorderen".
Na de eerste lancering probeerde het Zuid-Koreaanse ministerie van Defensie de tests te bagatelliseren door te zeggen dat het Noorden "extra tijd en moeite" nodig zou hebben om de technologie onder de knie te krijgen. Op donderdag zei een woordvoerder van het ministerie dat ze de laatste lancering nog aan het analyseren waren.
