China, 's werelds grootste importeur van landbouwproducten, heeft doelen gesteld om zijn afhankelijkheid van overzeese aankopen in de komende tien jaar drastisch te verminderen in lijn met zijn streven naar voedselzekerheid, maar deze doelen zullen volgens deskundigen bijzonder moeilijk te halen zijn.

Met beperkt land en water zal China de productiviteit van de landbouw sterk moeten verhogen door middel van technologie, waaronder genetisch gemodificeerde gewassen, en het landbouwareaal moeten uitbreiden om de tienjarige prognoses van Peking te halen.

De regering streeft naar 92% zelfvoorziening in basisgranen en bonen tegen 2033, tegenover 84% in de periode 2021-2023, volgens een document dat eind april werd vrijgegeven, op weg naar het doel van president Xi Jinping om een "landbouwmacht" te worden tegen het midden van de eeuw.

Het verminderen van de import van het land zou een klap zijn voor producenten uit de VS tot Brazilië en Indonesië, die hun capaciteit hebben uitgebreid om te voldoen aan de vraag van de 1,4 miljard inwoners van China, 's werelds grootste markt voor sojabonen, vlees en granen.

Voor de 10 jaar tot 2033 voorspelt het ministerie van Landbouw een daling van de maïsimport met 75% tot 6,8 miljoen ton en een daling van 60% voor tarwe tot 4,85 miljoen ton.

Voor sojabonen, de grootste post op de landbouwinvoerrekening die vorig jaar in totaal 234 miljard dollar bedroeg, ziet Peking de invoer in tien jaar tijd met 21% dalen tot 78,7 miljoen ton.

Deze doelstellingen staan haaks op de trends van het afgelopen decennium, waarin de invoer van granen en oliehoudende zaden met 87% is gestegen.

"Het voorspellen van een scherpe ommekeer waarbij het land over 10 jaar minder importeert dan nu lijkt twijfelachtig," aldus Darin Friedrichs, medeoprichter van het in Shanghai gevestigde Sitonia Consulting.

China zal moeite hebben om zijn doelstellingen te halen, voornamelijk door een gebrek aan land en water, zeggen vijf analisten en leidinggevenden uit de sector.

In schril contrast met de prognoses van Peking ziet het Amerikaanse ministerie van Landbouw (USDA) de Chinese maïsimport in 2033/34 ongeveer gelijk blijven met de huidige niveaus en de tarwe-import met 20% dalen. Het grootste verschil is dat het USDA verwacht dat de invoer van sojabonen met 39% zal stijgen.

Het USDA verwacht ook dat de groei van de vraag naar diervoeder, een belangrijke gebruiker van sojabonen en maïs, de groei van de binnenlandse maïsproductie zal overtreffen en de invoer van sorghum en gerst zal stimuleren.

NATIONALE VEILIGHEID

Voedselzekerheid is al lang een prioriteit voor China, dat een pijnlijke geschiedenis van hongersnood heeft en bijna 20% van de wereldbevolking moet voeden met minder dan 9% van zijn landbouwgrond en 6% van zijn watervoorraden.

Het werd steeds dringender om de afhankelijkheid van import te verminderen nadat het land te maken kreeg met verstoringen van de aanvoerketen tijdens de COVID-pandemie en het conflict tussen Rusland en Oekraïne.

Een handelsoorlog met de VS, na Brazilië de grootste landbouwleverancier van het land, en klimaatschokken zoals zware regens vorig jaar die de tarweoogst van China schaadden, hebben de uitdaging nog groter gemaakt.

Op 1 juni voert China een voedselzekerheidswet in die oproept tot absolute zelfvoorziening in basisgranen en lokale overheden verplicht om voedselzekerheid op te nemen in hun economische en ontwikkelingsplannen.

Deze wet komt bovenop andere inspanningen om de voedselproductie te ondersteunen, waaronder een versterkte graanverzekering voor boeren om hun inkomen te beschermen, die deze week werd aangekondigd.

Vorige maand lanceerde Peking een campagne om de graanproductie tegen 2030 met minstens 50 miljoen ton te verhogen, waarbij de nadruk werd gelegd op verbeterde landbouwgrond en investeringen in zaadtechnologie voor een hogere opbrengst en kwaliteit van de gewassen.

BODEMUITDAGINGEN

China heeft vorig jaar de productie van maïs, sojabonen, aardappelen en oliehoudende zaden opgevoerd nadat het de aanplant op voorheen braakliggende grond had uitgebreid en boeren had aangemoedigd om over te schakelen van geldgewassen naar basisproducten.

Maar zelfs toen 's werelds nr. 2 maïsproducent vorig jaar een recordhoeveelheid van 288,84 miljoen ton oogstte, steeg de import tot een bijna recordhoeveelheid van 27,1 miljoen ton, gedreven door de voorkeur van handelaren voor maïs van overzee die vaak van betere kwaliteit en goedkoper is.

De groei van de productie heeft een knelpunt bereikt door onvoldoende landbouwgrond, een kleine productieschaal en een gebrek aan boeren en landbouwtechnologie, meldden staatsmedia.

China's landbouwgrond per hoofd van de bevolking is minder dan een derde van het niveau in Brazilië en een zesde van het niveau in de VS, zo blijkt uit gegevens van de Wereldbank uit 2021.

Door de aangetaste en vervuilde grond in een land waar een aanzienlijk deel van het land uit rotsachtig gebergte of woestijn bestaat, is er weinig ruimte voor uitbreiding.

De regering, die steeds vaker oproept tot bescherming van haar vruchtbare zwarte grond, is van plan om in 2025 een vierjarig bodemonderzoek af te ronden. Uit het laatste onderzoek, in 2014, bleek dat 40% van de landbouwgrond aangetast was door overmatig gebruik van chemicaliën en verontreiniging met zware metalen.

Ter compensatie steekt China miljoenen dollars in onderzoek naar waterintensieve gewassen zoals rijst in de woestijnen van Binnen-Mongolië en Xinjiang.

Door zand in grond te veranderen en zouttolerante gewassen te kweken, wil het land meer landbouwgrond ontwikkelen, een strategie die volgens leidinggevenden in de industrie tijd en zware investeringen in kunstmest, irrigatie en biotechnologie zal vergen.

Een obstakel is het feit dat China overwegend uit kleine boerderijen bestaat, die worden gerund door ouder wordende eigenaren die zich misschien geen machines kunnen veroorloven of bedienen, zoals dronesproeiers, productievere zaden en technologie zoals big data en AI.

Boerderijen in China zijn gemiddeld 0,65 hectare groot, vergeleken met 187 hectare in de VS en 60 hectare in Duitsland. China verschuift geleidelijk naar een consolidatie van zijn gefragmenteerde boerderijen.

Na decennia van aarzeling worden er langzaam genetisch gemodificeerde gewassen gebruikt. Dit jaar werd het planten van maïs- en sojavariëteiten goedgekeurd die een hogere opbrengst hebben en resistent zijn tegen insecten, evenals genetisch gemodificeerde ziektebestendige tarwe in de hoop de productiegroei te versnellen.

China's sojaopbrengsten van 1,99 ton per hectare liggen achter op de 3,38 en 3,4 ton opbrengsten in Brazilië en de VS, die genetisch gemodificeerde sojabonen hebben omarmd.

Maar analisten zeggen dat de doelstelling van de regering om de soja-import te verminderen onrealistisch is. In het beste geval zou China zijn afhankelijkheid van de import van sojabonen kunnen verminderen van meer dan 80% nu tot 70%, aldus Carl Pray, een landbouwprofessor aan de Rutgers University in de VS.

Bijna alle sojabonen in China zijn variëteiten met een hoog eiwitgehalte voor de productie van tofu, en om de import te vervangen zou het land de productie van variëteiten met een hoge olieproductie voor bakolie snel moeten uitbreiden, wat volgens hem moeilijk zou zijn, zelfs met onderzoek.

"Om genoeg sojabonen te produceren om de Braziliaanse en Amerikaanse import te vervangen, is er gewoon niet genoeg land," zei Pray.

($1 = 7,2276 yuan)