Hoewel de legendarische 'whatever it takes'-waarschuwing van beleidsmakers aan de markten volgens de wet van de afnemende meeropbrengsten enigszins aan kracht inboet, ontleent de uitdrukking nog steeds kracht aan zijn eenvoud en zijn open engagement voor overweldigende kracht.
In de financiële context werd deze uitdrukking 10 jaar geleden het meest effectief gebruikt door de toenmalige president van de Europese Centrale Bank, Mario Draghi, om een einde te maken aan de toenmalige staatsschuldencrisis in de eurozone door simpelweg aan te kondigen dat de ECB onbeperkt alle beschikbare vuurkracht zou inzetten zolang het nodig was om het schip te kalmeren.
Geen taboes, geen beperkingen qua omvang of tijd.
De omstandigheden, de context en de exacte formulering zijn deze week misschien anders, maar de Bank of England heeft woensdag iets van dat taalgebruik overgenomen in haar dramatische besluit om Britse staatsobligaties te kopen om een implosie van de zogenaamde giltmarkt te voorkomen.
Nu de markt disfunctioneert en het risico bestaat dat pensioenfondsen hun geld opvragen en gedwongen verkopen doen als gevolg van de stijgende rendementen, die afgelopen vrijdag sterk werden opgedreven door het belastingverlagende begrotingsplan van de Britse regering, moest de Bank duidelijk in actie komen - ook al was dat ogenschijnlijk in strijd met de strekking van haar huidige verkrapping van het monetaire beleid.
"Het doel van deze aankopen is het herstellen van ordelijke marktomstandigheden", luidde de verklaring van de BoE. "De aankopen zullen worden uitgevoerd op elke schaal die nodig is om dit resultaat te bereiken.
Krachtige woorden, met enkele echo's van 2012.
Net als de ECB 10 jaar geleden - of opnieuw dit jaar toen zij een antifragmentatie-instrument ontwierp om de spreads op leningen binnen de euro te beperken - rechtvaardigde de BoE de interventie van woensdag met de noodzaak van goed functionerende markten om haar monetaire beleid adequaat door te voeren.
Maar in tegenstelling tot de ECB tien jaar geleden, is het onderliggende monetaire beleid van de BoE precies het tegenovergestelde van wat zij moet doen om de markten te kalmeren en dreigt het haar campagne voor renteverhoging om de inflatie te beheersen op een zijspoor te zetten. Meer in het bijzonder doorkruist het haar belofte om haar balans van meer dan 800 miljard pond af te bouwen door het komende jaar actief 80 miljard pond aan gilts te verkopen, als onderdeel van haar belofte tot kwantitatieve verkrapping (QT).
Zozeer zelfs dat de BoE zich genoodzaakt zag de schijnbaar krachtige "whatever scale is necessary"-regel te nuanceren met wat vice-gouverneur Dave Ramsden donderdag benadrukte als een "strikt in de tijd beperkte" operatie.
De hoop is dat de pensioenfondsen hiermee slechts twee weken de tijd krijgen om de liquiditeit en het onderpand aan de lange zijde van de obligatiemarkt op orde te brengen, zodat de BoE deze aankopen weer "soepel" kan afwikkelen, volgende maand de uitgestelde QT-verkopen kan hervatten en op 3 november de beleidsrente met maar liefst 1,25 procentpunt kan verhogen, zoals de futuresmarkten nu aannemen.
Dat is een hoopvolle verwachting.
GILT TRIP
Als het probleem slechts een kwartaalafwijking was bij het afdekken van derivaten, zou het misschien werken.
Maar als het centrale probleem bestaat uit stijgende obligatierentes en swapspreads tegen de achtergrond van torenhoge inflatieverwachtingen, stijgende rentetarieven, ongefinancierde belastingverlagingen en een kelderend pond - dan kan het probleem uiterlijk tot het einde van het jaar duren.
"Hoewel de interventie van de Bank of England op woensdag een vicieuze cirkel van gedwongen verkopen afsloeg die was begonnen, blijven de onderliggende risico's van hoge inflatie, een zwak pond en onzekerheid over de begrotingsplannen van de regering bestaan", aldus Invesco Solutions Portfolio Manager Derek Steeden.
Steeden zei dat zekerheidsaanvragen worden verwacht wanneer de rendementen op obligaties stijgen en dat de meeste pensioenregelingen een vooraf overeengekomen volgorde hebben van welke activa eerst moeten worden verkocht.
Maar terwijl regelingen de afgelopen maanden door deze reserves heen werkten naarmate de rendementen stegen, zei hij dat de laatste piek, waarbij de 30-jaars renteswaps met meer dan 100 basispunten omhoogschoten, betekent dat ze nu veel meer moeten verkopen dan de giltmarkt, niet in de laatste plaats omdat de druk om fondsen te 'de-risken' toeneemt omdat de discontovoeten die de financieringsniveaus bepalen zoveel hoger zijn.
"Veel Britse pensioenfondsen beleggen wereldwijd maar hebben verplichtingen in pond sterling en gebruiken valuta-afdekkingsprogramma's om de gevolgen van wisselkoersschommelingen te neutraliseren", benadrukt hij. "Deze programma's moeten de verliezen als gevolg van het dalende pond nog vereffenen."
Dus als de BoE het vuur de komende weken niet volledig kan doven, kan de "in de tijd beperkte" toezegging vager worden dan twee weken - waardoor haar monetaire beleid nog ingewikkelder wordt op een manier waarop hoofdeconoom Huw Pill donderdag zwoer dat dit niet zou gebeuren.
Het zou zelfs kunnen uitmonden in een verwarrend scenario dat HSBC "operation twist" noemt, waarbij zij tegelijkertijd langlopende gilts koopt en kortlopend papier verkoopt en de rentecurve nog verder omkeert.
Hoe dan ook, de kwetsbaarheid van het Britse pond zal speculanten blijven aantrekken die nu talloze inconsistenties in het beleid zien.
Hedgefondsen likken hun lippen af.
John Floyd's Floyd Capital Management gaat ervan uit dat de lagere rendementen het moeilijk maken om het enorme externe tekort van het VK te financieren en dat een zwakkere munt het evenwichtsmechanisme zal moeten zijn. Veteraan handelaar en family office manager John Taylor was botter: "Het is nooit te laat om short te gaan in sterling."
Stanley Druckenmiller, die in 1992 bij Soros Fund Management hielp bij de miljardeninzet op het vertrek van het pond sterling uit het Europese wisselkoersmechanisme, betwijfelt of het plan van de BoE deze week het grotere geheel zal verbeteren.
"De situatie in Engeland is vrij ernstig omdat 30% van de hypotheken richting variabele rente gaat," zei Druckenmiller. "Wat je niet doet is belastinggeld nemen en obligaties kopen tegen 4%. Dit creëert problemen op lange termijn.
Helaas staat de tijd niet aan de kant van de BoE.
De hier geuite meningen zijn die van de auteur, een columnist voor Reuters.
