En toch zal de behendig geformuleerde 'Fedspeak' er alleen maar op gericht zijn de nerveuze markten in toom te houden, die al staan te trappelen van ongeduld over piekrentes en 'zachte landingen' voor de economie - vrolijkheid die het hele verkrappingsbeleid voortijdig dreigt te ondermijnen.

De beleidsmakers van de Fed zullen zich waarschijnlijk nogal zelfvoldaan voelen - en niet een beetje opgelucht.

Op zijn minst lijkt de centrale bank een rampscenario te hebben gered waarin de inflatie halverwege vorig jaar een hoogtepunt in 40 jaar bereikte, boven de 9%, na een reeks wereldwijde gezondheids- en geopolitieke schokken die de Fed in het begin verkeerd had ingeschat.

Nu, na de snelste renteverhogingscyclus sinds de jaren tachtig, die vorig jaar de aandelen- en obligatiekoersen onder druk zette en de economie vertraagde, lijkt het erop dat de Fed de zaken weer enigszins op orde heeft.

De inflatie neemt af en de jaarlijkse stijging van de consumentenprijzen daalt al 6 maanden op rij, terwijl de economie effectief op volledige werkgelegenheid blijft, ondanks meer dan 4 procentpunten renteverhogingen in slechts 10 maanden.

Klus geklaard?

Het nogal vage "dubbele mandaat" van de Federal Reserve Act voor beleidsmakers bevat in feite drie doelstellingen, waarbij de derde afhankelijk is van de mate waarin de Fed erin slaagt beleggers ervan te overtuigen dat zij de eerste twee doelstellingen heeft bereikt.

De wet bepaalt dat de Fed een monetair beleid moet voeren "om de doelstellingen van maximale werkgelegenheid, stabiele prijzen en een gematigde lange rente effectief te bevorderen".

Zonder expliciete cijfers en veel speelruimte heeft de Fed zelf in de loop der jaren verduidelijkt dat haar impliciete "stabiele prijzen"-doel 2% is, gedefinieerd aan de hand van de prijskorf van de persoonlijke consumptie-uitgaven (PCE).

Het nauwlettend in de gaten gehouden kerncijfer van de PCE-inflatie, dat voedsel en energie uitsluit, daalde vorige maand tot 4,4% - het laagste cijfer in meer dan een jaar en tot 3,2% op jaarbasis.

Het zogenaamde getrimde gemiddelde inflatiecijfer op jaarbasis van de Dallas Fed daalde zelfs tot 2,3% - een derde van het cijfer op de piek van juni en zo goed als geen verschil met een nominale doelstelling.

En ook al geven de eigen prognoses van de Fed van vorige maand aan dat de kerninflatie op basis van de PCE pas volgend jaar weer onder de 3% daalt tot niet meer dan 2,5%, toch was de strategische beleidswijziging van de Fed vóór de pandemie dat zij zich richtte op een 'gemiddelde inflatiedoelstelling' op termijn.

Op die basis is de gemiddelde kerninflatie van de PCE sinds 2010 precies 2,0% - zelfs na de recente schrik en nu het maandcijfer weer snel afneemt.

Grafiek: Tarieven en inflatie Tarieven en inflatie https://www.reuters.com/graphics/USA-FED/INFLATION/gkvlgnaywpb/chart.png

Grafiek: Geldhoeveelheid en inflatie in de VS https://www.reuters.com/graphics/USA-FED/MONEY/zgvobrgaepd/chart_eikon.jpg

DRIEVOUDIG MANDAAT, "DRIEVOUDIGE BLUF

Ondanks de ontelbare mitsen en maren voor de toekomst, is er veel voor te zeggen dat de doelstelling in ieder geval haalbaar is.

En de krachtige jaarlijkse basiseffecten van de dalende energieprijzen - die niet alleen van invloed zijn op de groot- en detailhandelsprijzen van olie, maar ook op bijvoorbeeld de prijzen van vliegtickets of energie-intensieve industrieën - moeten nog doorwerken. De Brentprijs voor ruwe olie op jaarbasis, die na de invasie van Oekraïne in februari vorig jaar een hoge vlucht nam, was in januari al 7% negatief.

Wat volledige werkgelegenheid betreft, lijdt het weinig twijfel dat de verwachte bekendmaking vrijdag van een nationaal werkloosheidscijfer van 3,6% voor januari aantoont dat er vrijwel geen ruimte is op de arbeidsmarkt.

De krapte op de arbeidsmarkt, samen met het tekort aan werknemers en tekenen van weer opkomende reële loonstijgingen, is waarschijnlijk de belangrijkste reden waarom de Fed zich nog even koest zal houden - retorisch althans.

Maar zelfs als de werkloosheid vanaf nu toeneemt naarmate de economie vertraagt en het vertraagde effect van de Fed-verhogingen van vorig jaar doorwerkt, is het onwaarschijnlijk dat het werkloosheidscijfer de ramingen van de 'maximale' werkgelegenheid, die economen ruwweg op 4,5-5,0% schatten, zal overschrijden.

Nu de economische activiteit in China en de eurozone in het nieuwe jaar weer aantrekt, heeft het Internationaal Monetair Fonds dinsdag zijn prognose voor de Amerikaanse economische groei in 2023 zelfs verhoogd tot 1,4% - 0,4 procentpunt meer dan in oktober.

En dan is er nog het enigszins vergeten 'derde' mandaat van de Fed - zorgen voor een "gematigde langetermijnrente".

Vorig jaar was er zeker sprake van een brutale terugval in de manier waarop de markten de benchmarkrentes op schatkistpapier vaststelden toen de inflatie hoog opliep en de Fed hard kneep.

Maar historisch gezien ligt de 10-jaarsrente niet alleen 80 basispunten onder de piek van vorig jaar, maar ook zo'n 2,5 procentpunten onder het gemiddelde van de afgelopen 70 jaar.

Met 1,25% ligt de reële 10-jaarsrente - gemeten aan de hand van de marktinflatieverwachtingen in plaats van de heersende inflatie - ver boven de dieptepunten van na de pandemie en behoort zij tot de hoogste in meer dan tien jaar.

Maar ook deze zijn aan het afnemen en het beste bewijs van de geloofwaardigheid van de Fed in de obligatiemarkt is misschien wel dat de 2- en 10-jaars inflatieverwachtingen op basis van tegen inflatie beschermde effecten ook net iets boven de 2% liggen.

Dus als de Fed al haar doelstellingen haalt, waarom vecht ze dan nog steeds?

Vooral omdat banken en financiële markten de strekking van het monetaire beleid van de Fed doorgeven aan de reële economie - via leningen, hypotheken, creditcardtarieven, obligatie- en aandelenfinanciering en nog veel meer.

En dus zal de Fed niet graag toestaan dat dat systeem te veel wordt versoepeld uit vrees dat het de kredietverlening en de inflatie weer aanwakkert voordat de centrale bank het groene licht geeft - ook al zal het uitgestelde effect van de druk van vorig jaar op de schuldendienst van huishoudens toch al doorwerken.

En vandaar het kat-en-muisspel tussen Fedspeak en marktprijzen - in plaats van een wezenlijke verandering in de veronderstelling van beleggers dat de Fed bijna klaar is.

"Het is een spel van dubbele en driedubbele bluf, dat meestal in cirkels eindigt", aldus John Wood-Smith van Hawksmoor Investment Management.

Grafiek: Inflatieprojecties Fed https://www.reuters.com/graphics/FED-INFLATION/USFED-INFLATION/gdvzqyoeypw/graphic.jpg

De hier geuite meningen zijn die van de auteur, een columnist voor Reuters.