Zelfs als de motie wordt aangenomen, zal het economisch en militair machtigere buurland Zuid-Afrika - dat Lesotho volledig omringt - het land waarschijnlijk niet afstaan.

Dit zou in strijd zijn met een overeenkomst tussen Afrikaanse landen uit de jaren 1960 om de grenzen te respecteren die de kolonialisten tijdens de eeuwenlange uitbuiting van het continent hebben vastgelegd.

WAT STELT DE MOTIE VOOR?

De motie stelt voor dat Lesotho de hele provincie Free State terugvordert, die met 130.000 vierkante kilometer meer dan vier keer zo groot is als het koninkrijk, evenals delen van vier andere provincies die aan de niet aan zee grenzende staat grenzen.

Grote delen van de bevolking in deze gebieden komen uit hetzelfde Basotho-volk dat ook de 2 miljoen inwoners van Lesotho telt. In feite zijn er ongeveer twee keer zoveel Basotho in Zuid-Afrika als in Lesotho.

WIE STELT HET VOOR EN WAAROM?

De motie werd ingediend door Tsepo Lipholo, een kleine oppositieleider die de enige zetel van de oppositiebeweging Basotho Convenient Movement in het 120 zetels tellende parlement bezet.

"De geschiedenis laat zien wat er van ons volk is afgenomen en dat daarbij mensen zijn gedood. Het is tijd om dat recht te zetten," zei hij woensdag tegen het parlement.

"Het is tijd dat we terugkrijgen wat van ons is".

Historisch gezien is de inbeslagname van Basotho-land door Nederlandse kolonisten -- wiens afstammelingen, Afrikaners, nu het grootste deel van het land in de Vrijstaat bezitten -- goed bewezen.

Lesotho werd in 1868 een Brits protectoraat, nadat de toenmalige koning Moshoeshoe I een beroep had gedaan op de Britse keizerlijke autoriteiten om te voorkomen dat er nog meer land in beslag zou worden genomen. De grenzen van het huidige Lesotho werden het jaar daarop vastgelegd in een verdrag tussen Groot-Brittannië en de Nederlandse kolonisten, en het werd later door Groot-Brittannië geannexeerd en bestuurd tot de onafhankelijkheid in 1966.

Lipholo beloofde vorig jaar in zijn verkiezingscampagne om deze verloren gebieden terug te winnen.

Hij baseert zijn zaak op een resolutie van de Verenigde Naties uit 1962, waarin het recht op zelfbeschikking en onafhankelijkheid voor de bevolking van Basotholand werd erkend.

KAN HET WERKEN?

Onwaarschijnlijk. De motie om het land terug te geven is niet erg populair onder de inwoners van Lesotho, die zich meer zorgen maken over economische problemen zoals wijdverspreide armoede, werkloosheid en criminaliteit.

Hoewel de kwestie af en toe opduikt als gespreksonderwerp, lijkt het niet de meerderheid in het parlement te hebben die nodig is om er een wet van te maken.

In de Verklaring van Caïro van 1964 van de Organisatie voor Afrikaanse Eenheid (nu de Afrikaanse Unie) kwamen Afrikaanse leiders overeen dat hun nieuwe onafhankelijke landen de grenzen zouden erkennen die ze van koloniale machten hadden geërfd om te voorkomen dat toekomstige conflicten zouden worden aangewakkerd -- Zuid-Afrika heeft dus een sterk argument om elke claim van zijn buurland af te wijzen.

De koning van Eswatini, Mswati III, heeft in het verleden op vergelijkbare wijze beweerd dat grote stukken naburig Zuid-Afrikaans land historisch gezien deel uitmaakten van zijn koninkrijk en teruggegeven zouden moeten worden, maar hij heeft ze nooit gerealiseerd.