Er is een aanzienlijke verkoopgroei te zien (10 % gerapporteerd, 16 % bij constante wisselkoersen), voornamelijk gedreven door de heropeningen na de pandemie in China en het succes van de hardlooplijn in de Verenigde Staten.

Net als de dynamiek die we overal in de detailhandel zien, zien we de directe verkopen met 15 % stijgen, terwijl de verkopen via distributeurs met 2 % dalen. De digitale strategie van Nike lijkt dus succesvol te zijn.

De marges worden echter uitgehold door inflatie op alle niveaus: stijgende productiekosten, arbeidskosten en reclamebudgetten, bij Nike eufemistisch aangeduid als het demand creation budget.

Het is jammer om te zien dat het bedrijf de codes van de technologiesector overneemt en zijn beloningen in aandelenopties zo aanzienlijk verhoogt. Deze zijn in vier jaar tijd verdubbeld, twee keer zo snel als de winstgroei.

In het afgesloten boekjaar daalde de nettowinst van 6 naar 5 miljard $ vanwege de afnemende marges. Dit weerhoudt Nike er niet van om 7,5 miljard $ terug te geven aan zijn aandeelhouders, waarvan 5 miljard $ via aandeleninkoop.

Er zijn vragen over de relevantie van zo'n keuze, aangezien het aandeel in het afgelopen jaar werd verhandeld tegen een winstveelvoud die hoger is dan het historische gemiddelde. Met 170 miljard $ vertegenwoordigt de ondernemingswaarde nog steeds een veelvoud van 34 keer de winst.

Deze voorzorgsmaatregelen doen echter niets af aan de kwaliteit van het bedrijfsmodel of de buitengewone kracht van het merk. In het afgelopen decennium heeft Nike zijn omzet verdubbeld en zijn winst vervijfvoudigd - een prestatie die veel beter is dan die van zijn historische rivaal Adidas.

De huidige waardering is uiteraard volledig gerechtvaardigd als Nike in het komende decennium dezelfde prestaties levert als in het afgelopen decennium. Wat zijn de kansen dat dit lukt?