De 90 kiloton wegende Hoegh Esperanza, een hervergassingsterminal op een schip, zal in de toekomst een jaar lang genoeg gas kunnen leveren voor 50.000 huishoudens. Er zullen nog meer drijvende terminals voor vloeibaar aardgas volgen.
"Velen zeiden dat het onmogelijk zou zijn om het dit jaar gebouwd te krijgen," zei een geelgeklede Scholz terwijl hij werd geteisterd door een stugge Noordzee-winter. "Als we samenwerken, kunnen we dingen heel snel doen: dat is het nieuwe tempo van Duitsland."
Veel van het werk om de toevoer van het levensbloed van de industriële machine van Duitsland veilig te stellen, ging razendsnel: 26 km pijpleiding die de nieuwe terminal met de bestaande netwerken verbindt, werd in slechts vijf maanden aangelegd. Duitsland hoopt eind volgend jaar 30 miljard kubieke meter importcapaciteit te hebben.
De inval van Rusland in Oekraïne in februari zorgde ervoor dat Duitsland, dat decennialang profiteerde van overvloedig Russisch gas via pijpleidingen, op zoek ging naar alternatieve energiebronnen nadat het had besloten dat het niet wilde helpen om de oorlog van Moskou te financieren.
Ondanks zijn rijkdom en de industriële macht die zijn status als grootste economie van Europa met zich meebrengt, is Duitsland vaak bekritiseerd voor zijn traagheid bij het uitbouwen van infrastructuur, waarbij byzantijnse bestuursstructuren en een traditie van grondig overleg vaak als remmen werken.
Eindeloos uitgestelde projecten zoals de nieuwe luchthaven van Berlijn, die tien jaar te laat werd geopend met onvoldoende capaciteit, of een nieuw vervoersknooppunt voor de stad Stuttgart, zijn bijwoorden geworden voor het onvermogen van de Duitse olifant om te dansen.
"De snelheid waarmee we dit gebouwd hebben, zou een voorbeeld moeten zijn voor toekomstige infrastructuurprojecten," zei Scholz. "Niet alleen voor deze fabriek, maar voor vele andere."
