Op het hoogtepunt van haar roem in de jaren 1950 en 1960 was Lollobrigida, die simpelweg bekend stond als "La Lollo", een internationaal erkend toonbeeld van de Italiaanse naoorlogse cinema, alleen geëvenaard door Sophia Loren.

Onstuimig en impulsief van aard, haalde ze in 2006 opnieuw het nieuws toen ze op 79-jarige leeftijd aankondigde dat ze zou trouwen met een man die 34 jaar jonger was. Later zegde ze het huwelijk af, waarbij ze de media de schuld gaf van het bederven ervan.

"Mijn hele leven wilde ik een echte liefde, een authentieke liefde, maar die heb ik nooit gehad. Niemand heeft ooit echt van me gehouden. Ik ben een logge vrouw," zei ze tegen een interviewer toen ze 80 was.

Geboren in een arbeidersgezin in een arm berggebied ten oosten van Rome, studeerde zij beeldhouwkunst en brak door in de filmwereld nadat zij in 1947 derde was geworden in de Miss Italia schoonheidswedstrijd. (De winnares van dat jaar was Lucia Bose.)

Een van haar eerste optredens was als Gemma, de ongelukkige overspelige vrouw in de film "The Wayward Wife" (La Provinciale) uit 1953 van regisseur Mario Soldati.

In Italië brak ze door met de hoofdrollen in twee Italiaanse komedies van Luigi Comencini - "Brood, liefde en dromen" en "Brood, liefde en jaloezie".

MOOISTE VROUW TER WERELD

Een rol tegenover Humphrey Bogart in John Hustons film "Beat the Devil" uit 1954 bezegelde haar wereldwijde bekendheid en in 1955 maakte ze wat een van haar signatuurfilms werd, "The World's Most Beautiful Woman".

Ze werd ook geregisseerd door andere filmgrootheden zoals Rene Clair en Carol Reed.

Maar ondanks dat ze tegenover andere Amerikaanse sterren speelde, zoals Frank Sinatra en Burt Lancaster, klikte het nooit met Hollywood en werkte ze liever dichter bij huis. In de jaren 1960 maakte ze films met regisseurs als Mario Bolognini.

Haar laatste bekende film was misschien wel "Buona Sera, Mrs. Campbell", een klucht van regisseur Melvin Frank met ook Phil Silvers, Peter Lawford en Telly Savalas in de hoofdrollen.

Daarin speelde ze Carla, een Italiaanse vrouw die tijdens de Tweede Wereldoorlog affaires had met drie Amerikaanse soldaten en ze 20 jaar later allemaal weer ontmoet tijdens een reünie van het eskader.

Lollobrigida, geboren op 4 juli 1927, ontvluchtte tijdens de Tweede Wereldoorlog met haar familie haar geboortestreek en werd later naar de Academie voor Schone Kunsten in de hoofdstad gestuurd om haar opleiding af te ronden.

Ze verdiende haar brood eerst als model voor fotoromanzi, de in Italië veel gelezen fotoromans, onder de artiestennaam Diana Loris.

Lollobrigida begeleidde haar succes op het scherm met een hectisch, vaak turbulent leven dat een rijke bron vormde voor Italiaanse paparazzi en roddelauteurs.

Ze probeerde haar privéleven te bewaken en trok zich terug in een geïsoleerde villa aan de oude Appiaweg van Rome, die was ingericht met haar eigen beelden en schilderijen en met kunst die ze tijdens haar wereldreizen had verzameld.

In 1950 trouwde ze met de Joegoslavische emigratiearts Milko Skofic, die haar manager werd. Ze kregen een zoon, Milko Junior.

Ze scheidden na bijna 17 jaar, en Lollobrigida zei later dat ze niet van plan was te hertrouwen. "Huwelijken zijn saai en bijna altijd als begrafenissen, en koppels beperken elkaar zo vaak te veel," zei ze.

WILDE MET JONGERE MAN TROUWEN

Maar in 2006, toen ze 79 was, kondigde ze haar voornemen aan om te trouwen met Javier Rigau, een Spanjaard van 34 jaar jonger met wie ze al jaren een vertrouwelijke hechte vriendschap had.

Maanden later zegde ze het huwelijk af en zei dat de media-aandacht haar leven had geruïneerd met "eindeloze aanvallen, laster en geweld".

Ze beschuldigde de Spaanse media ervan Rigau als een opportunist aan te vallen.

"In zekere zin voel ik me verantwoordelijk dat hij (Rigau) dit alles heeft moeten doorstaan omdat hij met mij verbonden is," zei ze in een interview tegen Reuters. Ik ben er meer aan gewend dat er onwaarheden over mij worden geschreven."

Tijdens een reis naar de Verenigde Staten vroeg ze het Amerikaanse Congres om strengere wetten die de privacy van mensen beschermen tegen inbreuk door de media.

"De wet moet de media ervan weerhouden dit absurde gedrag voort te zetten," zei ze toen.

Toen zij stopte met het maken van films, ontwikkelde Lollobrigida nieuwe carrières als fotograaf en beeldhouwer en was zij tevens goodwill-ambassadeur voor het Kinderfonds van de Verenigde Naties (UNICEF) en de Voedsel- en Landbouworganisatie (FAO) daarvan.

Tussen 1972 en 1994 publiceerde zij zes fotoboeken, waaronder Italia Mia (Mijn Italië), De Filippijnen en het Wonder van de Onschuld, foto's van en voor kinderen.

"Kinderen met hun grote open ogen stellen ons vragen. Hun blik zou ons moeten helpen ons egoïsme, dat ons hart ongetwijfeld nogal kaal laat, los te laten", schreef ze in de inleiding.

In 1975 maakte ze de documentaire "Portret van Fidel Castro," en jarenlang werd ze omringd door geruchten dat ze een affaire had gehad met de Cubaanse leider.

In haar latere jaren keerde zij terug naar haar eerste liefde, beeldhouwen, en hield een zomerhuis in de Toscaanse stad Pietrasanta, een kunstenaarskolonie waar zij samenwerkte met beeldhouwers als Bottero.

In 2008 had zij daar een one woman show die zij opdroeg aan haar vriendin, de overleden operazangeres Maria Callas.

Tentoonstellingen van haar marmeren en bronzen beelden werden ook gehouden in Parijs en Moskou en in de Verenigde Staten.

In 2013, toen zij 85 was, bracht een veiling van haar juwelen door Sotheby's in Genève 4,9 miljoen dollar op en vestigde een record voor een paar diamanten en pareloorbellen, die voor 2,37 miljoen dollar werden verkocht. De opbrengst ging naar stamcelonderzoek.

"Juwelen zijn bedoeld om plezier te geven en ik heb de mijne jarenlang met veel plezier gedragen," zei ze. "Mijn juwelen verkopen om meer bekendheid te geven aan stamceltherapie, die zoveel ziekten kan genezen, lijkt me een prachtige manier om ze te gebruiken".